गझल

(कमीत कमी बहराची गझल करावी असा विचार एकदा डोक्यात आला आणि एक प्रयत्न केलाय...)

चोर आहे?
थोर आहे!

पूर्ण होता -
कोर आहे

बस जिभेतच
जोर आहे!

ओठ - पिकले
बोर आहे!

शांततेचा
शोर आहे

सांगत फिरतो जो सूर्याचा चुम्मा करतो
जरा भाजल्यावर का इतके यम्मा करतो ?

नाव ओळखीचे दिसता लपलेले येती
एक नाचतो, दुसरा छम्मा छम्मा करतो

ऐकवली बैलास गझल अन् बरे वाटले

वादळ आल्यावर जे होते पाचोळ्यांचे
ती आली अन् तैसे झाले या डोळ्यांचे

लाकुड तोड्याने सोने लाथाडुन जावे,
इतके का गरजेचे खपणे त्या मोळ्यांचे?

बंक्यासाठी ज्ञान्याने भरलेल्या तेव्हा

काल ज्या क्षणी तुला मी पाहिले प्रिये

काल ज्या क्षणी तुला मी पाहिले प्रिये
त्या क्षणी हृदय तुला मी वाहिले प्रिये

दु:ख ते कुठे कधी मला न लाभले

ऐकत नाही आता हे मन
रात्रंदिन केवळ आक्रंदन

कधीतरी मग संयम सुटतो
अवेळीच होते उद्दीपन

भूक लागते शरीरास, मग
कसली सीमा? कसले बंधन?

झाले बघ दोघेही मोठे
परस्परांचे करुनी खंडन!

कुणाकुणाला जरी समजला, मला परंतू कळला नाही...

जुन्याच घटना कुणी कधीचे ,इथे तपासत बसले आहे
जुन्याप्रमाणे नवीन येथे ,कधी तरी का घडले आहे?

तसाच धुरळा, तशाच वाटा ,तशीच चिंता, गावी बाकी...

मी कधीही पेटलेली आग नव्हतो
मी कधीही बहरलेली बाग नव्हतो

भूक होती, झोप होती, श्वास होते
मीच देहाचा कधीही भाग नव्हतो

कोण होतो ते मला कळलेच नाही
कमळ नव्हतो, फणस नव्हतो, साग नव्हतो

तू कधी ही न रागावली पाहिजे

तू कधी ही न रागावली पाहिजे
हे मला पावलो पावली पाहिजे

मी भले राहिलो ऊष्ण ऊन्हामध्ये
तुजवरी हरघडी सावली पाहिजे