गझल

हलकेच ऐकला मी आवाज आसवांचा
हकनाक जीव गेला नाराज आसवांचा

संगीत, रोषणाई दारावरी प्रियेच्या
पाहून पेश केला मी साज आसवांचा

दुष्काळ दाटलेला आनंद आटवोनी
डोळ्यांस पूर आला का आज आसवांचा?

देशील मला तू अश्रू.... मज हे ठावुक नव्हते
मी हसतच दु:ख पचवले, तुला हे जमले नसते

मी सजवित होतो स्वप्नं जरी माझ्या भवताली
जे स्वप्नं जयाचे असते, ते तर त्याला मिळते

आल्या तुला अताशा वाटून या सरी
माझ्या कवेत होत्या दाटून या सरी

येईन बोललेला झाडास थेंब तो
नेल्या कुणी नभीच्या लाटून या सरी

त्यांचेच ते बरसणे, त्यांचाच अंतही
का हासल्या तरीही फाटून या सरी

आणलेला आव झेलू
झूट सारे डाव झेलू

दूर जाती आप्त आता
वादळी हे घाव झेलू

अर्थ नाही वागण्याला
ठेवले ते नाव झेलू

का पळू मी लांब आता?
राहिलो ते गाव झेलू

लागलो मी ढासळाया
आजचा तो भाव झेलू

ओघळाया लागलो मी
फार नाही वाहलो मी

नग्न आहे या जगी मी
ना तरीही लाजलो मी

सत्य होते पोळ्णारे
स्वच्छतेने माखलो मी

दूरदेशी गाजलो मी
मायदेशी भाजलो मी

लग्न झाले काल तूझे

काय झाले जरी गेला तडा
जीवनाचा रिता होता घडा

जिंदगीची छडी तुटली तरी
मी न शिकलो कधी कुठला धडा

सोसवेना अशी ही शांतता
प्रश्न आता नवा व्हावा खडा

मी मनाशी जरासा हासलो

पुन्हा पेच झाले; असेही, तसेही
नको तेच झाले; असेही, तसेही

जरा बोलले मी; रुढीहून काही
निराळेच झाले; असेही, तसेही

किती सोडवावे? पुन्हा उत्तरांचे
उखाणेच झाले; असेही, तसेही

रात्र सारी जागू नको
झोप माझी मागू नको

जाहलो मी वेडापिसा
लाघवी तू वागू नको

शब्द माझे झोपेतले
स्वप्न माझे मागू नको

चूक आहे साधीच ती
तोफ मोठी डागू नको

वेळ नाही माझ्याकडे