गझल

रहस्ये गाडली गेली तळाशी..

कुणीही बोलले नाही कुणाशी..
रहस्ये गाडली गेली तळाशी..

मुजोरी फक्त माझ्याशी कशाला?
तसा वचकून असतो तू जगाशी..

*कुठे टिंबे, रिकामी ओळ होती...

खात आहे अधाशी किती....?
वेदने तू उपाशी किती....?

काय संकोच गेला कुठे...?
लाजली तू मघाशी किती....?

चारचौघीतही शांत तू....
बोलते पण स्वतःशी किती....!

घातले घास खाऊ मला..

मेघ काळे लाघवी प्रिये दाटले केसात तुझ्या
वारियाचे दूत बावरे धावले केसात तुझ्या

संधिकाळी साठतो नभी रोज चाफ्याचा चुरा
फूल होते पीतवर्णी माळले केसात तुझ्या

दाट आभाळातुनी असे होतसे थेंबास कधी

गोठुनी व्यापे निराशेची हवा दारावरी
वाट पाहे सांजवेळी पारवा दारावरी

सैल होता आठवांची गुंफलेली मालती
गीत गाता सांडतो गे मारवा दारावरी

हीच का ती वाट होती हीच का माझी कथा

पाहते तुज पाहते लाजते मी लाजते
भावगंधित होउनी भाळते मी भाळते

मोहरून शहारती अंगअंगीची पिसे
काननी मयुरासवे नाचते मी नाचते

फूलही उमलून देई मनाला पावती
पाखरू चुचकारते, हासते मी हासते

=================

अवेळी अशा आज कोणाकडे जायचे?
कुठे घेऊनी आपले हे रडे जायचे?

मनाची कितीदातरी भिंत मी लिंपली
तरीही कुठे थांबले हे तडे जायचे..

मला लाभली कल्पवृक्षा तुझी सावली..

मी वाट चांदण्याची शोधीत चंद्र झालो
माझ्या कलाकलांना माळीत चंद्र झालो

कल्याण आळवीती ओल्या मधाळ राती
गंधार भाववेडा ऐकीत चंद्र झालो

खाणाखुणा तमाच्या शोधून सांगताना

माणसांना भार होती माणसे

माणसांना भार होती माणसे
केवढी लाचार होती माणसे!

सारखा माणूस कोठे सापडे?
आपला आकार होती माणसे

एकट्याने मी दिला माझा लढा