कुठे होतीस तू जेव्हा दिशा झंकारल्या होत्या ?
कुठे गेलीस तू जेव्हा ऋतू गंधाळुनी गेले ?
गझल
दु:ख माझे सोबती !
तू बिलोरी वेदनांची लालसा आहे !
मी नकोशा चेहर्‍यांचा आरसा आहे !
सज्जनांना लाभलाहो न्याय हा अंती
मी भिकारी लक्तरांचा वारसा आहे !
पुंडलीका वीट देवा तू नको मांडू
कृष्णधवल गोपिका पहाण्याचा गोडवा
हरवलाच रुखवती उखाण्याचा गोडवा
भाळावर घामाच्या चमचमत्या चांदण्या
सापटीत घुंगुरत्या गाण्याचा गोडवा
जांभळाच्या चविलाही आलाय साजणी
खेळणार आज हा जुगार मी
मांडणार वेगळा विचार मी
पाय वाजले जसे तुझे तिथे
ठेवले खुलेच एक दार मी
बोट लागता नवे शहारते
वाजवू कशी तुझी सतार मी
नवल काय जर कुणा न समजलो
एक खूप वेगळा प्रकार मी
दि. २३ मे च्या मुशायर्‍यात मी सादर केलेली गझल....
हेच असावे सत्य जे कुणी मानत नाही
[ छोटा-मोठा वाद कधीही संपत नाही ]
खरेच आहे दुनिया असते आपलीच, पण...
कुणीच येथे कुणाचसाठी थांबत नाही
कशाला पुन्हा वेगळाला हवा
तुलाही थवा अन मलाही थवा?
तुझे गीत भासे जसा सापळा
तुलाही हवा अन मलाही हवा!
चला घेउया ग्लास भरुनी पुन्हा
तुलाही दवा अन मलाही दवा!
कसा काय हा उभ्याने शहारा?
लाटांनी येऊन शरण लोटांगण घेणे संपत नाही
तरी समुद्रा तुझ्या किनारी पुर्वीइतके करमत नाही
सोसाट्याचा वारा हिरव्या पानांनाही घेउन जातो
असे वाटल्याने दबलेली नवी पालवी उमलत नाही
साठवा आसवे सडतात ती
प्यायला स्वस्तही पडतात ती!
पाखरांची घरे जळल्यावरी
पाहिले का कशी रडतात ती?
मी कुठे मांजरे कुरवाळली,
नेहमी माणसे नडतात ती?
टाळ तू मैफिली... व्यसनेच ती
उधाणलेला समुद्र, आपण पाहत असतो
खोल-खोल दु:खाने तो फेसाळत असतो
मोजत असशील तू ही लाटांमागुन लाटा
संथ किनारा असा न केव्हा जागत असतो
सोसुन दु:खे युगां-युगांची विसावण्यास्तव