गझल

वासनांना अंत नाही पण मनाला खंत नाही-
बेरडे वैराग्य येण्या कोरडा मी संत नाही..

मी जसा बाहेरुनी आहे तसा आतूनही मी..
तोतया पोशाख घेण्याएवढा श्रीमंत नाही!

जे मनाला वाटते, पटते तसे बोलून टाके,

टाळलेला आजही निष्णात कोणी
धुमसतो अद्याप माझ्या आत कोणी

माहिती होती जगाला गोष्ट सारी
बोलले नाही तरी जोरात कोणी

केवढा आहे महत्वाचा पहा मी..
सांडलेले रक्तही भरतात कोणी

तुला पाहतो...जणू पाहतो आरसाच मी!
किती किती भासतो स्वतःला वेगळाच मी!

अजून मजला साद घालती चुकार लाटा..
अजून आहे किनार्‍यावरी कोरडाच मी!

बदल तुझ्या नजरेतच बहुधा आहे झाला

झाला विरह अता मी, रडणार फक्त आहे
अश्रू मुळीच नाही, ढळणार रक्त आहे

बाहेर येउनी ना, दुःखास दर्शवावे
अश्रूंस पापण्यांची, ताकीद सक्त आहे

जाणीव पातकाची ,घडवी बदल असा की

जुनीच गणिते पुन्हा नव्याने मांडत आहे
आयुष्याची गृहीतके पडताळत आहे

जगण्याचा कोणी शिकवावा अर्थ... कुणाला?
मीही केवळ माझ्यापुरता लावत आहे

आयुष्याचा वेग विलक्षण आहे; पण मी -

पुरे तुझा हा रडवेला स्वर;
चल जगण्याशी दोन हात कर!

तुझे नि माझे जमणे नाही....
जा बाई तू मला माफ कर...!

एक सांगु का? बरे नव्हे हे असे बहरणे वेळिअवेळी
सांजसावल्या खुणावताना दंवात फिरणे वेळिअवेळी

वेळिअवेळी झुळुक कोवळी तुझा विचारी ठावठिकाणा,
हिरमुसलेल्या चंद्राचेही तुलाच स्मरणे वेळिअवेळी

गझल परिचय

वृत्त : वियद् गंगा ( उर्दू : हजज मुसम्मन सालिम )

उर्दू गण मफाइलून मफाइलून मफाइलून मफाइलून