गझल

कंटाळा यावा इतका उत्साह कुणाला आहे?
कंटाळ्याचाही आता कंटाळा आला आहे

ही लाजत लाजत हसते ती केस विंचरत बघते

***************************
***************************

मंत्रात गोठले साक्षात्कार नाटकी
दैवात गुंतलेले सुविचार नाटकी

आहेच मृत्युपंथी विवेक मानवाचा
धर्मास पोसणारे यल्गार नाटकी

वदंता वाटते आता.. कहाणी जी खरी होती
कधीकाळी इथे प्रत्येक गावी पंढरी होती

तुझ्या माझ्यातले नाते जरासे वेगळे होते
जवळ होतो तरी.. दोघांमधे कायम दरी होती

तसा नव्हताच रस्ता वाकडा अन खाच-खळग्यांचा

==========================

इतके दव त्या रस्त्यावरती पडले होते...
नक्की तेथे रात्री कोणी रडले होते ! *

बर्‍याच वर्षानंतर भेटुन जाणवले की
बरेच काही मधल्या काळी घडले होते !

कशी अंकुरावीत आता बियाणे?

भुईला दिली ओल नाही ढगाने
कशी अंकुरावीत आता बियाणे?

दशा लोंबतांना तिच्या लक्तरांच्या
कुणी का हसावे? कुबेराप्रमाणे

दगाबाज झाले तुझे शब्द सारे

मोजकी उन्हे , मोजक्या सरी , मोजकेच वारे होते
शेवटी किती मोजले तरी मोजकेच सारे होते

पाहिले तिने , गूढ हासली , मान डोलली थोडीशी
हे जुनेच होते नकार की हे नवे इशारे होते

ही गझल इतर संकेत-स्थळावर प्रसिद्ध झालीय, त्यात काही बदल करून इथे प्रकाशित केलीय.

एवढे करून जा..कधीतरी,
..आपले म्हणून जा..कधीतरी

विस्तवा,.. कळेल दाहणे तुला,
..वास्तवामधून जा.. कधीतरी

************************
************************

पुन्हा सत्य स्वप्नांस तुडवून गेले
जगाया मला बाध्य करवून गेले

काळजास देतो भरोसा तरीही
असो..व्ह्यायचे तेच होऊन गेले