गझल

शब्दांमधुनी जगण्याशी मी भांडत जाता
कोंडा उरतो जगण्याला या कांडत जाता

थोर जनांचे जीवन तुम्हा कधी न कळले
फोटोंमधुनी नुस्ती तत्त्वे टांगत जाता

पंख गळोनी धरतीवर मी पडेन तेव्हा

देव नव्हता तरी भाकून गेले
स्वार्थ आपापले हाकून गेले

तोतयांची जशी बरसात झाली ...
शब्द माझे मला टाकून गेले

शिंकली ना तशी माशी कुठेही...
दैव कोठेतरी खाकून गेले

आज आपापले हिस्से मिळाले

घुटमळते मन अधांतरी

अधांतरी घुटमळण्यामध्ये जन्म उरकला सारा
खूप उभारी उडण्याची पण असुया धरतो वारा

पुसतो सदा आसवांना तो पदर भूमिचा ओला
आसू पुसता हळूच पुसतो "आली जाग शिवारा?"

'अनिवासी (पण) भारतीय' म्हणुनी दुखर्‍या किती ओळखी
डॉलरने भरले खिसे पण मने प्रेमास का पारखी?

आहे जे विसरायचे ठरवले, करतो उजळणी जरा
(विस्मरणे नव्हती कधीच कुठली सोपी, मनासारखी)

पेटवणार मनातले धुमसते वैफ़ल्य केव्हातरी
आयुष्यात रचेन एक कविता जाज्वल्य केव्हातरी

एकच तास कुठे समोर असतो दिवसात तू आणि मी
याहीहून प्रदीर्घ काळ टिकवू हे शल्य केव्हातरी

******************
******************

तसा ना सुखाचा त्रास काही
उसवती नवनवे भास काही

कशाला मनाचा कोंडमारा
कशाला हवे पथ्यास काही

सुखाचा असे हा मंत्र साधा
करा साजरे वनवास काही

पाऊस वादळाचा सारे कुटून गेला,
भा॑बावल्या जिवाला वारा लुटून गेला !.....१

ऋतुंची ऐकली कुजबूज मी... लावण्य आल्यावर
मला कळवायचे नाहीस का तारुण्य आल्यावर?

जगामध्ये मला धाडायचे होतेस देवा तू......
हवा तो चेहरा धारायचे नैपुण्य आल्यावर