गझल

**********************************
**********************************

कळा मनीच्या जुळवत होते भणंग सारे
बिनाजळाच्या अवखळ डोही तरंग सारे

उगाच आता नवी कहाणी पुन्हा कशाला

(आदरणीय सुरेश भटांच्या जयंतीनिमित्त.....)

मराठी गझलही पुढे येत आहे
मराठीसही ती पुढे नेत आहे

व्यथांनी करावी मशागत मनाची...
अशा आशयाचे तिचे शेत आहे

निराकार निर्गुण अशा वेदनेचा

कृष्णवाणीला जराही राहिलेला त्राण नाही...
...राहिलेला अर्जुनाचाही स्वयंभू बाण नाही

बोथटांचे हे प्रशासन चाललेले छानपैकी..
चेहर्‍यावरती कुणाच्या कोणताही ताण नाही

मनाची अता थांबली काहिली
विषाला विषाचीच मात्रा दिली!

कुठे लोपले कालचे हासणे?
कुठे ती तुझी आज जिंदादिली?

कुणी जाणल्या का नभाच्या व्यथा?
कुणी मातिची यातना पाहिली?

सुखाचा तिथे घोष होईल का?

वाटले सरली प्रतिक्षा भेटलीस तेंव्हा
अन् सुरू झाली परीक्षा बोललीस तेंव्हा

मापही पडले थिटे की लाजले कळेना
अंतरे अपुल्या मनाची मोजलीस तेंव्हा

सर्व सांभाळून होतो आजही तसे, पण...

ह्या मनाचे, दुश्मनाचे काय करावे ?
ज़ख्म ओली ठेवते हे, काय करावे ?.....

आज त्याचे पंख त्याला काम न येई
पाखरु हे कैद झाले काय करावे ?.....

वाशी येथिल एक गझलकार विनायक (अण्णा ) त्रिभुवन यांची मला भावलेली एक रचना .........

तू जरी खाशी तुपाशी
ना इथे मी ही उपाशी

भावनेचा मी भुकेला
भाळलो नाही रुपाशी

प्रश्न जगाला, काय काय मी करतो सध्या...
पतंगापरी हवेत मीही उडतो सध्या!

जन म्हणती हे' "शिंगे फुटली तुजला बेट्या"..
आरशातही पाहण्यास मी डरतो सध्या!

दुकानांवरी पुन्हा मराठी दिसती पाट्या