इतकेच मला जातांना सरणावर कळले होते
मरणाने केली सुटका जगण्याने छळले होते
गझल
का सूर नवा हा छेडत जाते भासांची वीणा ?
कोणीतरी रोज कसली ही युक्ती लढवत असते..
श्रींमंत श्रींमंत होतात नि गरिबी वाढत असते!
तो आला तो गेला हे मी नुसते बोलत असते
दंगली पाहूनही मेलीत काही माणसे
राहिली गांधी तुला झेलीत काही माणसे
केवढी ती प्रीत काळी आंधळे काळीज ते
नाचली काळीज ते पेलीत काही माणसे
उंच राही देव आणी अंतही आहे मधे
तळ मनाचा खोदतोय;
मीच मजला शोधतोय.
भोवती बहिरा जमाव;
मी किती झंकारतोय.
नाव त्याचे घेतलेस;
मज उखाणा हासतोय.
तू अता येऊ नकोस;
मी मला सांभाळतोय.
आज गझले घे मिठीत;
प्राण माझा भटकतोय...
पांडुरंगा
का भक्त आज सलतो भगतास पांडुरंगा ?
का देव आज दिसतो धनिकास पांडुरंगा ?
अधिकार श्रेष्ठ ज्यांचा अध्यात्म सांगण्याचा
काळोख
मी ओठ बंद केले दु:खास दाबण्याला !
प्रत्येक घाव बोले दु:खास सांगण्याला !
आरोप ठेवले का मजवर नवे नवे तू ?
झालो तुझा पुरेसे कैदेत ठेवण्याला !
मृत्युस समजलो मी आघात यातनांचे
सरेल एवढा प्रहर कदाचित
तुला पडेलही विसर कदाचित
पुन्हा कधीतरी समीप येता
तुझी वळेलही नजर कदाचित
समोरुनी तुझ्या निघून गेलो...
(तुला नसेल ही खबर कदाचित!)
करेल शांत या मनास आता
उदासी नसे, मौन हे बोलते
खुशाली विचारी मला रोज ते!
दिले सोडुनी मी मनाला, जसे
प्रवाहात कोणी दिवे सोडते
धरेला नकोशी असे काय मी?
खचे ती, जिथे पाय मी रोवते!
अरे चित्रगुप्ता, जरा सांग ना,
.................................................
...जायला हवे !
.................................................
मन विसकटून, चुरगळून जायला हवे !
जगणे जरा तरी मळून जायला हवे !