गझल

प्राक्तन फ़िदाच झाले

प्राक्तन फ़िदाच झाले यत्नास साधताना
मोती पुढ्यात आले वाळूस गाळताना

हलक्याच त्या हवेने का कोसळून जावा ?
हेका उगीच होता तो स्तंभ बांधताना

अनेकदा मग असे वाटते
हे होणे आवश्यक नव्हते

यात्री बनतो प्रवास अवघा
किंबहुना मग वाटच सरते

हे कोणी केले वोडंबर
माझी तृष्णा जळते विझते

मॄत्यू अर्धविरामावस्था
रेषा रेषा जेथे जुळते

हा माझा पहिलाच नवा प्रयत्न. सुप्रसिद्ध उर्दू कवी क़तिल शिफाई यांच्या 'अपने होटोंपर सजाना चाहता हूं' या गझलचा स्वैर भावानुवाद.

ओठांवरती तुज सजवावे
गीतापरि गुणगुणत रहावे

लाभावा तव पदर आसवां,

रस्ता भरलेला असतो अन गर्दी साचत असते
जहरील्या फुत्कारांनी हे विश्वच तापत असते

ही ओळख नको कुणाशी मैत्रीही नकोच आता
दे इमेल, फोन व पत्ता ती नुसती बोलत असते

तो तसाच बोलत असतो मी केवळ ऐकत असते

फार ते चिकटून बसले शेवटी
सर्व काटे मी उपसले शेवटी

मी तरी सांगायचो.... माझीच हो
बघ तुझे माझे बिनसले शेवटी

साधले नाही चुका काढायला
प्रेमही ठरवून रुसले शेवटी

ओळखी रस्त्यातल्या रस्त्यामधे

का बंध रेशमाचे जुळले कधीच नाही
चित्रात रंग माझ्या भरले कधीच नाही

त्या सावळ्याच होत्या रात्री फिरून माझ्या
देहात चांदणे मग फुलले कधीच नाही

बरसात ही सुरांची तव मैफ़लीत होते

वारुळे निराशांचीच फोडतो मी
देवळे दिलाशांचीच जोडतो मी

बाटले कसे संस्कार खानदानी
पावले विनाशांचीच खोडतो मी

रोज नाचलो गुर्मीत जीवघेण्या
वाट त्या तमाशांचीच सोडतो मी

धावलो जरा वेगेच मी जगाया

ऐक तू माझे जरासे मी कसा साकार झालो
मी तुझा झालो उसासा की तुझा सुस्कार झालो

बोलते सारेच काही हृदयाची लाल स्याही
का मुकया अद्याक्षरांचा मी नवा उच्चार झालो