गझल

येउनी स्वप्नात गप्पा मारते कोणीतरी
एरवी जागा अबोला पाळते कोणीतरी

खेळणे करुनी मनाचे खेळते कोणीतरी
आपले कोणीतरी मग वाटते कोणीतरी

हालला वार्‍यामुळे पडदा तुझ्या खिडकीतला

कविता म्हणू प्रियेला..

कविता म्हणू प्रियेला की काव्यगीत मी?
साहित्यचोर टपतांना काळजीत मी

अपराध काय माझा ते तूच सांगना
लेखी तुझ्या ठरावा माझा अतीत मी

अवहेलनेस भिक्षा नाकारतो अता

..........................................
माझ्या कुशीत ...!
..........................................

माझ्यासवे निवांत बोलणार आज मी !
माझा नवाच अर्थ शोधणार आज मी !

सारे भले-बुरे ते देवास ज्ञात आहे
वसते मनात जे ते देवास ज्ञात आहे

जाऊन जेथ कोणी, परतून येत नाही
स्थळ कोणते असे ते, देवास ज्ञात आहे

लपवून ठेविशी का तू पाप-पुण्य अपुले?

रंगलास तू खुडून मोगरा
लपविलास तू म्हणून मोगरा

भाळले गुलाब शेकड्यावरी
माळला तुला बघून मोगरा

रंग उधळलेस तू कितीतरी
पांढरा असे अजून मोगरा

घेतला गुलाब, बोचलाच तो
नेमका तिथे हसून मोगरा

फुलणे नव्याने नको आणखी
उमलून मिटणे नको आणखी

घायाळ व्हावे पुन्हा मीच का
इष्कात झुरणे नको आणखी

गंधात न्हालो तुझ्या साजणी
निशिगंध चाफे नको आणखी

येणे तुझे क्षणभराचेच का
पेटून विझणे नको आणखी

सांगू नको रे माणसा अपुली घराणी
जाते पुन्हा ती माकडांपाशी कहाणी!

ऐशी न पूर्वी पाहिली मी जात होती
या चंदनाने शेवटी झिजल्या सहाणी!

गर्दीत होतो गाढवांच्या बैसलेला
माणूस होतो पण तरी ठरलो अडाणी!

वाटायचे उडणार नाही पण उडाला शेवटी
हा पिंजरा जाळून पक्षी मुक्त झाला शेवटी

मी उत्तरे देऊनही शकलेच झाली शेकडो
वेताळ आयुष्या तुझा खोटा निघाला शेवटी

आल्या क्षणापासून मी रमलो मरेपर्यंत पण