गझल

हास्य वरचे, आत दु:खाशी सलोखा
बेगडी आयुष्य देते रोज धोका

बंद केली मी सुखाची सर्व दारे,
एकही नाही घराला या झरोका

हारणे हा वारसा की धर्म माझा?
सोडला हातातला प्रत्येक मोका!

कोणती धुंदी चढावी काळजावर ?
ना तसे काळीज उरले धुंदल्यावर..

लढ जसे तू पाहिजे पण काळजी घे..
आपला फासा न यावा... आपल्यावर

'सांगणे त्याने घराणे बंद केले...'
स्वप्न ही पडतात हल्ली जागल्यावर

लोक म्हणाले नियतीचा तो डावच खासा होता
माझे दान उधळले, तुझिया हाती फासा होता

काल तुझ्यालेखी माझ्य़ा त्या ओळी अमूल्य होत्या
आज तुझ्यालेखी माझा तो फ़क्त खुलासा होता

ईमले स्वप्नातले 'नावे' कसे मांडायचे
वागण्याचे ते खरे 'कावे' कसे सांगायचे

रिक्त होते मापटे ते वेस ओलांडायचे
प्रश्न होता मी तिला 'यावे' कसे सांगायचे

जीवघेणे नेत्र चाळे ते कसे टाळायचे

तारण्याला पाहिजे तो राम आता
आड डोळ्यांच्या निजे तो काम आता

ऊघड्याने बागडे ती लाज आता
लाजताना दाविजे तो काम आता?

वास घामाचा नसे पैशास आता

जीवन कसे जगावे,सगळ्यांस पेच आहे
मागील ठरे शहाणा,पुढच्यास ठेच आहे.

साहत कशा रहाव्या,जखमा जुन्या पुराण्या
दिसते जरी पुराणे,दुखणे नवेच आहे

पूजन कुणां करावे?पुजण्यास कोण आहे ?

फारसा वाटेत नाही आमचा वाडा
पण तरी रुंदीकरण करताय तर पाडा

माल यालाही नकोसा आणि त्यालाही
जीवनाचा न्यायचा आता कुठे गाडा?

गप्प बसण्याने कुणाला कीव येते का?
ओरडा, भोकाड पसरा, पायही झाडा

देहावरी मी ठेवली माळ तुळशीची
ती कालची मी सोडली चाल जिवनाची

मी गोंदला टीळा कपाळास नटलेला
भक्तीच आता जाहली ढाल जिवनाची

मी घेतली वीणा अता खांद्यावरी या
झंकारली देहातली टाळ जिवनाची