गझल

फक्त सुखाची किंमत बघून आलो
मी दु:खाशी सौदा करून आलो

उत्तर म्हणजे जबाबदारी असते
म्हणून केवळ प्रश्नच बनून आलो

हळवी वळणे आता विसरत आहे
आज तुझ्याही दारावरून आलो

तूच ठरव मी आवडलो का तुजला?

अंगार चित्तवेधी

दे तू मनास माझ्या आकार चित्तवेधी
नजरेत गुंतणारा आजार चित्तवेधी

ती बोलली तरी का शब्दास नाद येतो
त्या बोलक्या स्वरांचे झंकार चित्तवेधी

पेटले सोयी प्रमाणे आणि नंतर गार झाले
माणसांच्या भावनांचे तेच ठेकेदार झाले

पावसाळी हि तरुंना येईना फुटवा परंतु
जंगलातील बंगल्यांचे वृक्ष डेरेदार झाले

प्राण जाईतो कुणाला लागला नाहीच पत्ता

धावताना तोल गेला..ठेचकाळत राहिलो
दूर ती गेली तरीही मी खुणावत राहिलो

प्रश्न हा फिजूल आहे शब्द हे बेचव कसे
पूर्ण चोथा होईतो जर अर्थ चावत राहिलो

दक्षिणेसाठी खरेतर देव त्यांनी पूजिला

सुचले कसे मनाला कळले मलाच नाही
स्वरगीत भावनांचे जुळले उगाच नाही

मी मद्य आठवांचे ओठास लावले का
ज्याने असे कुणाला छळले उगाच नाही

येते अशी समोरी म्हणते प्रिया मला ती

====================

एक उदासी खोलीभर दरवळत राहते जणू
रक्तामध्ये दु:ख तुझे विरघळत राहते जणू

सौजन्याचा रुमाल घेऊन पुसत राहतो गळा
चारित्र्याची धुतली कॉलर मळत राहते जणू

कोणते श्वास श्वासांसवे जागले ?
जाग आली तुझे भास रेंगाळले

भेटण्याला नसावीतही कारणे
पण सुचावेत काही बहाणे भले

ही मिठी ओळखे शब्द अस्पष्टसे
ओळखावे कसे श्वास आपापले ?

तुम्ही बोलता, नशेत होतो मी !
खरेच सांगू..?..मजेत होतो मी !

कुणीच नव्हता प्रकाश देणारा?
कश्या दिव्यांच्या सभेत होतो मी?

कुणीही यावे, घरास फोडावे!
कधीच नाही!.. सचेत होतो मी!