गझल

वाटेत भेटतो रोज मला धमकावून जातो
हा काळ हरामी मलाच गंडा घालून जातो

घुसतेच कशी हि घरात माझ्या तिरीप कोवळी
मी रोज घराची खिडक्या दारे लावून जातो

इथे मुक्याचे नाणे कधीही वाजत नाही

वाटे कधी कधी

हातात हात घ्यावा,वाटे कधी कधी
तेव्हाच प्राण जावा,वाटे कधी कधी

दुबळा जरी असे मी,परि संकटात ती
माझा करेल धावा,वाटे कधी कधी

दुनियेत बेगडी या,झालो बधीर मी

किती सोपे मला हे प्रेम करणे वाटले होते..
सुखाचे स्वर्ग छोट्याशा सुताने गाठले होते!!

नशा, धुंदी, खुमारीने किती सांगू मला छळले..
मनाच्या अंगणी वादळ तुझे सोसाटले होते!!

कुणी का पुसावे?.. कसा आज आहे?
जसा काल होता.. तसा माज आहे!!

किती टाळले नियतीचे इशारे..
("तुझा" आजही आंत आवाज आहे!!)

नसे आजच्या बोलण्या अर्थ काही..
मौनासही हया "मुका" बाज आहे!!

रात्र सारी नशीला बाण होई
तोल जाताच का हैराण होई?

टाळते बोलणे माझ्यासवे ती
जीवनाचेच आज मचाण होई

आटले मृगजळांचे स्वप्नसाठे
रिक्त होती मनीची पाणपोई

नाव माझेच आता राहिले ते

तुला मी भेटणेही शक्य नाही
असे मी राहणेही शक्य नाही

मनातिल स्वप्न माझे व्यर्थ आहे
तिला मी पाहणेही शक्य नाही

असा मी कायदा केला स्वतःशी
मला तो तोडणेही शक्य नाही

कुणी मज ओळखावे वाटते पण

चंद्र दुपारी दिसतच नाही... असे नव्हे
मनासारखे घडतच नाही... असे नव्हे

जरी जगाला सदैव मी हसरा दिसतो
मला जिंदगी छळतच नाही... असे नव्हे

तशी तर मला रोजच कविता सुचते... पण -

आसवे आता न केवळ गाळती माझे नयन

आसवे आता न केवळ गाळती माझे नयन
वेळ येता विश्व सारे जाळती माझे नयन

तीक्ष्ण ज्या बाणांनी मज घायाळ केलेले कधी