गझल

आटला आहे किनारा आटली मोकाट आशा
मृगजळाच्या संगतीने राहतो आहे अताशा

बोचल्या कित्येक राती टोचली कित्येक नाती
पाहुनी खपली कुठेशी हासती जखमा जराशा

सोहळेही काय होते साजरे जे काय झाले

स्मशानात जागा हवी तेवढी

कसा जोम यावा खुरटल्या पिकांना, नवे बीज ते अंकुरावे कसे?
तणांचाच जेथे असे बोलबाला, तिथे अन्य काही रुजावे कसे?

जीवना माझ्या बरोबर चालतांना
हार नाही मानली मी हारतांना

कोणत्या वस्तीत मी आलो उगाचच
चेहरा माझा विसरलो,पाहतांना

जाळतो इतिहास माझा रोज हल्ली
रोज का दिसते मला ती हासतांना

मज भेटलीत अफाट देवासारखी
ही माणसे घनदाट देवासारखी

तू वाटले येशील देवासारखा
मी पाहिली मग वाट देवासारखी

आला कधी ,गेला कधी ,कळले न मग
केलीस तू ,वहिवाट देवासारखी

फसव्या अशा जगाशी जमले कसे मनाचे
खोटेपणात मन ही रमले कसे मनाचे

शोधात भाकरीच्या पोटात आग फिरते
पाउल चालणारे दमले कसे मनाचे

लावुन हे मुखवटे जो तो उगाच हसतो

का जिवाला आज त्याच्या लागली हुरहूर आहे?
कोण अज्ञातातुनी निर्यातले काहूर आहे?

लोक सारे दूर जाती - तो जरा दिसला कुठे की !
हे खरे का? की अताशा तोच त्याच्या दूर आहे?

जाहलेला जो कपाळी वार होता
तोच माझा मानलेला यार होता

घोषणा जो मागच्या विसरुन गेला
तो नवी आश्वासने देणार होता

हार माझी हीच त्याची जीत व्हावी
आज तो माझ्यापुढे जाणार होता

सुखाच्या सर्व व्याख्यांना जरा बदलून पाहू या..
चला, केव्हांतरी आयुष्यही जवळून पाहू या!!

दिव्या, पंख्याविना वातानुकूलीत हे असे जगणे..
चला अंधार पाहू या, जरा निथळून पाहू या!!