गझल

असा पाट ओला अशी कंच राने
असे चिंब डोळे तुझ्या आठवाने

तिथे ये पहाटे... तिथे... त्या तिथे ये
जिथे पाहिलेले निखारे दवाने

उभे झाड आहे तरी जीव नाही
दिले घाव त्याला कुणा पाखराने?

कुंडलीने घात केला

कसा कुंडलीने असा घात केला
दिशा शोधण्यातच उभा जन्म गेला

असे वाटले की शिखर गाठतो मी
अकस्मात रस्ता तिथे खुंटलेला

विचारात होतो, अता झेप घ्यावी

उगीच का प्राण साचून जातो
नको तिथे जीव टाचून जातो

कसे तुला आज सांगू मना रे..
तुझाच सहवास जाचून जातो

पहा जरा चेहरा फक्त माझा
उरातले दु:ख वाचून जातो

जमीन माझी नसे, ना नभांगण

.............................................................
ठेवणीतल्या आठवणींना....
.............................................................

हा शब्दांच्या गुणसूत्रांचा दोष असावा
स्वप्नलिपीचा अर्थ कसा कोणा समजावा

कधीतरी झाडांची भाषा मला कळावी
कधीतरी मज अबोल चाफाही उमजावा

जन्म-मरण ह्या दोन मितीच्या प्रतलामध्ये

पापणी अद्याप माझी मिटत नाही
जीवनाचा मोह काही सुटत नाही

श्रावणातच पाहुनी घ्यावे धरेला
एरवी इतकी कधी ती नटत नाही

बोलणे माझे जगाला कळत नाही
सांगणे मजला जगाचे पटत नाही

मी धरा झालो सुखे अन जाहली अंबर
'मी तुझ्या डावात नाही' ती म्हणाल्यावर

त्या जुन्या शाळेपुढे मी मारतो चकरा
चालतो ऐसा जणू पाठीवरी दप्तर

भात झाला तिखट फिश्टीचा कदर नव्हती

'' कैलास ''

जखडू पाहे हर श्वास मला
जीवन वाटे गळफास मला

का जपतो मी हर क्षण आता?
सोडुन गेले दिन-मास मला

नावडले जे कधिच्या काळी
लागे त्याचाही ध्यास मला

जोखुन आता मम पाणी 'ते'