गझल

नास्तिक...!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
देव होता कसा कोण पाहीला नाही,
आज माझ्यातही देव राहीला नाही...

रुढींची भिंत त्याने पाडली
मनाची बंडखोरी वाढली

उरे माझे अभागी झोपडे
पुरी वस्ती जरी ओसाडली

चला, बोली करा, भगवंत घ्या
इथे श्रद्धा विकाया काढली

जरासे स्वच्छ, हलके वाटले,
मनाची ओसरी मी झाडली

ती जुनी वही दिसली खिळखिळली माझी
ती कोठे सगळी वर्षे गळली माझी ?

त्या पिंपळपारावरच्या अवखळ गप्पा
हसलीस जरा पाने सळसळली माझी

नेहमीसारखे तुला भेटण्यासाठी
पावले कितीदा मागे वळली माझी

उणे अधिक का उणे? न कळली ही समिकरणे
गुणिले सुख, भागिले दु:ख, उरली मग स्मरणे

बुडायचे तर ठरले होते, ठरले नव्हते
बुडता बुडता तुला पाहुनी अलगद तरणे!

दु:खाला का असते उंची, लांबी, रुंदी?

'' धर्म ''

संपले जीवन कळाला धर्म नाही
हेच तर माझ्या सुखाचे मर्म नाही ?

आरती अन वंदनाही सारखी मज
गर्व वाटे सांगताना , शर्म नाही

धर्मवेडा लोक म्हणती टोचुनी पण

जशी ठेच लागावी सारे पुढचे दिसूनही
चुका टाळता आल्या कोठे मजला कळूनही?

वसंतातल्या रंगानेही मजला विचारले
तुला पाखरु वेडे कोणी दिसले चुकूनही?

नकोस वेडे प्रश्न विचारू माझ्यापाशी उत्तर नाही
उघडे पडले घाव जुने तर झाकायाला अस्तर नाही

किती वेळ अन दिवस भेटलो याची कोणी गणती केली
त्या त्या वेळी असे म्हणालो आता भेटू नंतर नाही

कैफ त्या डोळ्यांतला पाहून जो तो चूर होता..
रंगलेल्या मैफिलीचा आगळा तो नूर होता!

त्या कटाक्षाने नशा चढली असावी वेगळी ती...
हा रिता पेला खरेतर ठेवला मी दूर होता!!