गझल

आरशालाही स्वत:चा अर्थ कळला पाहिजे
चेहरा माझा खरा मज त्यात दिसला पाहिजे

पावलांना वाट कळते, एवढे नाही पुरे
त्या धुळीला हा प्रवासीही उमगला पाहिजे

पाठ फिरवुन जायला अन् तू सखे वळशीलही

''चेहरा''

चेहर्‍याची चांगली ही रीत नाही
अंतरीचे दु:ख तो लपवीत नाही

साहिल्या इतक्या झळा या जीवनाच्या
हाय ! आता आगही जाळीत नाही

वाटण्या आलो जगाला मोद किंतू
सौख्य इतुके माझिया झोळीत नाही

नेत्र हे दाटण्याची वाटते भीती
टोमणे ऐकण्याची वाटते भीती

सारखी माणसाची बाटते नीती
एकटा राहण्याची वाटते भीती

भ्रष्ट, खोटारड्यांची राजनीती ती
हो! खरे बोलण्याची वाटते भीती

आता जरासे हसून घे
श्वासांस थोडे जगून घे

जाता निघोनी लवाजमा
मागून त्यांच्या रडून घे

मारे कुणीही फुशारक्या
कानास दारे करून घे

क्रांती जिथे पेटुनी उठे
ज्वालांत तेथे जळून घे

सांजले ! पण सूर्य कलती दाखवेना...
ती दिसेना ! या नभी अंधारवेना ...

पाहिले विस्फोट, आई विखुरलेली...
आज कोणी तान्हुल्याला जोजवेना

एवढी नव्हती सवय कुठल्या सुखाची
दूरदेशी, बघ, मलाही राहवेना

हे खेळ संचिताचे ...!

काजळील्या सांजवाती, चंद्रही काळोखला
का असा रे तू समुद्रा निर्विकारे झोपला

सर्वसाक्षी तू म्हणाला "सर्वमय आहेस तू"
हस्त माझा रेखतांना का असा भांबावला

'' प्रश्न''

का नको त्याला मला मोठे म्हणावे लागले?
फ़ासुनी शेंदूर दगडाला पुजावे लागले

त्यागण्याला राजवैभव सिद्ध व्हावे लागले,
का असे त्या गौतमाला बुद्ध व्हावे लागले?

इथला पहिलाच प्रयत्न! शिकतेय अजून!

--वंचना --
काय मी द्यावे कुणाला? मीच मोठी याचना
ओंजळी उरले न काही, ना असोशी जीवना

कोणिही यावे लुटावे, हेच नशिबी वाढले
कशि कळावी अंतराला? खरिखुरी संवेदना

शोभते जखमांत जी, ती वेदना मी पोशिली
बाळसे भोगांस आले, लोपुनी हर भावना

शोषणारे लेउनी आले ललाटी उत्तरे
शोषितांचे प्रश्न त्यांची का असावी वेदना?

का जगाला दोष द्यावे? माणसाची जात ती
खुद्द दैवानेच केली, घोर माझी वंचना

--सौ.आसावरी केळकर-वाईकर
२६.८.२०१०