गझल

भेट आपली अशी वादळी असायची
आत आत खोलवर... वीज लखलखायची

स्पर्श केवडा तुझा ... श्वास चंदनी तुझे
देह सळसळायचा अन मिठी डसायची

सांत्वनास तू मला... मी तुला असायचो
रात्रभर दवांमध्ये आसवे भिजायची

हिशेबाची माय मेली?

कशी झोपडी हीच अंधारलेली?
कुण्या उंदराने दिवावात नेली?

पुजारी पुसे एकमेकांस आता
नटी कोणती आज नावाजलेली?

तिला घाबरावे असे काय आहे

कुणाचा भास होतो
जरासा त्रास होतो

तुझ्या रानात माझा
बरा वनवास होतो

जशी तू देव होते
तशी आरास होतो

रुपेरी पैंजणांचा
रुपेरी फास होतो

तुझ्याशी भांडतो पण
मलाही त्रास होतो

सलताच वेदना ती, कविता जुळून आली..
सृजनास वेदनेची महती कळून आली!

तेजाळल्या दिव्याच्या वातीस हे विचारा..
हे अग्निदिव्य करण्या, ती का जळून आली?

हा संपणार नाही रस्ता कधी व्यथेचा..

कसा मी करावा खुलासा मनाचा
कुठे भरवसा आज आहे कुणाचा

भला हा जमाना भली माणसे ही
भला डाव आहे भुरळ पाडण्याचा

जरा लाभता मज इथे सौख्य साधे
जगा दु:ख आहे तया टाळल्याचा

मी कोण, कोण तू हे, मांडेल, कोण आता?
आयुष्य, नीटसे हे, वाचेल कोण आता?

केव्हांच जाहलो मी, प्रेमास पारखासा
बेधुंद मैफलींना, जागेल कोण आता?

तू दूर जावयाचा, निर्धार दाखवीशी,

रस्ता असा चुकावा वाटे पुन्हा पुन्हा..
मुक्काम हाच व्हावा.. वाटे पुन्हा पुन्हा!

चोरून भेटलो अन वचने किती दिली...
तो काळ आज यावा, वाटे पुन्हा पुन्हा..

सांगूनही जगाला, पटले कुठे इथे?

पाहून पाठ इकडे फिरवू नकोस राणी
इतके महत्त्व कोणा देऊ नकोस राणी

आयुष्य वेचलेले समजून घे जरासे
नुसती फुले सकाळी चढवू नकोस राणी

तू कालच्याप्रमाणे नव्हतीस आजही अन