गझल

ज्याच्या नाराजीने सध्या नवीन वादळ उठले होते
हे शोधा कि आधी त्याचे किती जणांशी पटले होते

बाग जरा नाखुशच होती फुलांनीच समजोता केला
नव्या ऋतूंची वाट पाहुनी रंग फुलांचे विटले होते

पुढे सरू की जाऊ मागे काय करू...?
द्वीधा द्वीधा या हृदयाचे काय करू ?

इथेच झोपू की एखादे घर शोधू ?
वहीत आहे काही पत्ते काय करू ?

पुढच्या थांब्यावरती उतरुन जाशिल तू

अंगणी ये कुंतलांना खेळु दे ना वारियावर
गंध झाले शब्द सारे दरवळूदे या नभावर

एकटा नाही तुला मी पाहण्या आतूर झालो
चांदण्या लेऊन झाला चंद्र केव्हाचा अनावर

बाग होती वेल होती पण बहर नव्हतेच येथे

आज अचानक तुझी आठवण का यावी
आज पापणी ओली माझी का व्हावी

फार काळ या गोष्टीला झाला नाही
युगे लोटली असतील पण का वाटावी

जुन्या वहीची तीच दुमडलेली पाने
अकस्मात वार्‍याने येउन उघडावी

वाटते बोलायचे राहून गेले

आपले गाणे पुन्हा गाऊन गेले
भेटले जे,ते चुना लावून गेले

हे फुकट आहे कळाले त्यांस जेव्हा,
पोट भरलेले,तरी खावून गेले

गझलेत काय सांगू?..(सांगायचेच होते!)
होता किती जिव्हाळा! (पण जाच तेच होते!)

कां भेटलो तुला मी?...ते आजही कळेना!
आभास ते म्हणू मी? कि ते खरेच होते?

माझा कधीच नव्हता, ताबा मनावरी ह्या..

घट अमृताचा

लपेटून चिंध्यात घट अमृताचा, न देखे कुणीही, शिवेना कुणी
लपेटून धोंड्यास शेंदूरवस्त्रे, अशी होय गर्दी, हटेना कुणी

नवे नसे रे प्याद्याचेही वजीर होणे
कितीकदा पाहिले नृपाचे फकीर होणे

गिळून एकच घोट विषाचा शुद्ध हरावी,
हवे कशाला कणाकणाने अधीर होणे?

तुला सदोदित आळविले मी स्वार्थासाठी,