गझल

दोस्ता तुझी सार्‍यांबरोबर फार यारी वाटते
तू वेगळे अन वागले की मग गद्दारी वाटते

इतकी सवय जडली मनाला कुंपणी राहायची
ओलांडले हे घर जरा की हद्दपारी वाटते

जुने पेच ते पेश होती नव्याने..
पुन्हा खालती पाहिले त्या दिव्याने!

विसंबू नको, ना दिव्यांचा भरवसा..
दिलासा दिला हा, मला काजव्याने!

असे मृत्यूचा शाप ह्या मीलनाला...

सत्ते तुझ्या चवीने

सत्ते तुझ्या चवीने नेते चळून गेले
कुरवाळती कुणाला, कोणा छळून गेले

सारे मिळून भेदू, हा व्यूह ते म्हणाले
लढतोय एकटाची, सारे पळून गेले

जाणिवा विसरून गेलो चूक झाली
मी तुला माझा म्हणालो, चूक झाली

राज्य चाले जे तहांच्या बोलण्यांवर
मी तिथे लढण्यास आलो, चूक झाली

पाहिजे होते जया हुजरेच सारे
मी तया शिरजोर झालो, चूक झाली?

आज श्वास मी मोकळा भरणार आहे
मुक्त वाट डोळ्यांतुनी करणार आहे

मागची लढाई जरी बिनधास्त होती
आज मी युद्धाचा बळी ठरणार आहे

आसवांतुनी लाभले मज थेंब काही
का दुष्काळ याने तरी सरणार आहे ?

'' बरे दिसत नाही ''

गुडघ्यावरती तुझे रांगणे ,बरे दिसत नाही
पुन्हा पुन्हा हे तुला सांगणे,बरे दिसत नाही

'' 'गझल' न्यायची पुढे'' तू हे खुंटीला बांधून घे
स्वता त्याच खुंटिस टांगणे,बरे दिसत नाही

'' तीळ''

जीव घेणारा तुझ्या ओठांवरी जो तीळ आहे
दोष डोळ्यांचा,फुकाचा काळजाला पीळ आहे.

सप्तरंगी बोलपट तू,वेड तुज सर्वत्र आहे
''मी'' ,कुणी बघणार नाही,तो डब्यातील रीळ आहे

तुझ्या आठवांना उजाळाच देतो..
खरी सावली हा उन्हाळाच देतो!!

हिर्‍याला खर्‍या मोल नाही अताशा..
गड्या ये तुल मी खरी 'काच' देतो!

वसन्तातही जोर नाही जुना 'तो'
अता खास ना मोगरा जाच देतो!!