गझल

वेढुनी आवेग माझा रोज गाभुळतेस तू
पण तुला ओलावतो तेव्हा मनी नसतेस तू

मी मला का आवडावे ही समस्या संपली
की तुला सांगेन मी की खूप आवडतेस तू

शोधतो माझ्या खुणा विझत्या निखार्‍यातून मी

डोळ्यात अडकली स्वप्ने.. रक्तात हरवली गाणी..
हा चंद्र पुन्हा पुनवेचा.. ही फिरून तीच विराणी..

हळवासा स्पर्श तुझा तो .. आठवतो आज तनूला..
अलवार बोल अजुनीही.. मांडती तुझी गाऱ्हाणी!

तुझ्या पातिव्रत्यास अग्नीपरिक्षा, तुझा दोष नाही
खरे नेहमी भोगती हीच शिक्षा, तुझा दोष नाही!

तुझ्या सोबतीला कुणीही न येथे, तुझा आसरा तू,
तुझ्या सावलीला तुझी ना प्रतिक्षा, तुझा दोष नाही

एक पाखरु फांदीवर
फांदी हलते खाली वर

वेल लावली प्रेमाची
धोके फुलले वेलीवर

भांडण होते दिवसाशी
चिडतो आपण रात्रीवर

पृथ्वी नावाचे घरटे
आकाशाच्या फांदीवर

शाप किती बनले त्यांचे

जन्मभर तुडवीन मी रस्ता उन्हाचा
पण तुला स्पर्शू नये ठिपका उन्हाचा

पूर आला हे बरे डोळ्यात झाले
साचला होता किती कचरा उन्हाचा

मी जशी खिडकी उघडली, आत आला
केवढ्या वेगामधे तुकडा उन्हाचा

चेहरा मी तुझा वाचला राजसा
प्रेम आहे तुझी रे कला राजसा..

पुस्तकासारखे वाचले तू मला
चाळताना मला;भाळला राजसा..

चंद्रही तो नको.त्या नको तारका
स्वर्ग द्यावास बाहूतला राजसा..

प्राणांपेक्षा मुलास माझ्या जपले होते
क्षण सोनेरी आनंदाचे टिपले होते

पुस्तक पुस्तक,पुस्तक पुस्तक,वाचन केवळ
वेडहि त्याचे काय मि सांगु कसले होते!!!

ज्ञानाचे भांडार म्हणू , की काय म्हणू मी

मरुन अस्तित्वहीन होण्या,तुझ्याचसाठी तयार आहे
तुझ्याविना या जगात माझा,जगावयाला नकार आहे

धरून सूर्यास आणले अन ,हजार तेजाळले दिवेही
असा कसा दूर व्हावयाचा,मनातला अंधकार आहे