गझल

हो गझल गैरमुसलसल आता
कोरडे वागणे बदल आता

चेहरा वेगळीकडे केला
घेतली आपली दखल आता

एक उडता कटाक्ष झिलमिलला
ओळ रचणार मी तरल आता

मी तुझा वा कधी स्वतःचा मी
सारखे हेच दलबदल आता

कधी कधी एखादी घटना समजत नाही
नाही कळली तरी फारसे बिघडत नाही

लाख वाटते, काही गोष्टी विसराव्या पण..
असा आजवर अनुभव की मी विसरत नाही

समोर जे जे येते, जातो सामोरा मी

जखमेस ओल आली....

एकांत रूक्ष माझा, फेटाळतो जरा मी...
गर्दीत माणसांच्या, रेंगाळतो जरा मी...

मज जिंकण्या मिळावा, का वाव ना कधीही??
नुसत्या 'पराभवाला', कंटाळतो जरा मी...

आरंभ...

हे सूर छेडताना, भलताच त्रास झाला...
माझ्या गळ्यास माझा, आवाज फास झाला...

स्मरूनी तुला सख्या रे, मल्हार छेडला मी...
संचीत आठवांचा पाऊस खास झाला...

अर्थ मौनाचे...

लोक सारे व्यर्थ जेव्हा, बडबडाया लागले...
अर्थ मौनाचे तुझ्या, मज आकळाया लागले...

तू अशी जादूगरी, केली सखे माझ्यावरी...
सावली अन् देह आता, एक व्हाया लागले...

अस्ता॑चली रवी मी विझता॑ना पहात होतो ।
पाऊल खुणा माझ्या मिटता॑ना पहात होतो ॥१॥

तो गाज सागराचा ऐटी ऽ त लाट होती ।
लाटेस किनार्‍यासी विरता॑ना पहात होतो ॥२॥

घाव तुझ्या नजरांनी घाल पुन्हा एकदा
कर प्रीये हॄदयाचे हाल पुन्हा एकदा

मनं माझं आता; माझे ऐकू लागले
नयनांनी मोहिनी घाल पुन्हा एकदा

जीव घेणं माझा आवडतनां तूला
निघालो जगावया मार पुन्हा एकदा

का ढगांनी बरसण्याचे टाळलेले..?
नाचरे हे मोर आम्ही पाळलेले ...

त्या फ़ुलांनी सोडलेले बहरणेही...
का कळ्यांचे स्वप्न त्यांनी जाळलेले...?

मीच घेतो प्राक्तनाचा ठाव माझ्या