गझल

तारा असण्याचा भरला सारा सारा मी
चमकू का थोडासा आता अंधारा मी?

सल्ले देतो... काहीही कामाचा नाही
आलो तेव्हापासुन आहे म्हातारा मी

अंशानेही वापरलेले नाही त्याला
खेचत बसतो हा मेंदूचा पेटारा मी

शेकडो होती तुला मी धाडली पत्रे
सांग, त्यापैकी किती तुज भेटली पत्रे

आसवे उबदार पडली कागदावरती
अक्षरे भडकून गेली, पेटली पत्रे

एकदाही एकटेपण वाटले नाही..
नेहमी होती उशाला ठेवली पत्रे

कशाला नाचते पोरी?
मला का जाचते पोरी ?

किती घायाळ मी व्हावे ;
किती तू हासते पोरी ..

तिथे कोजागिरी.आणि-
इथे आरासते पोरी ..

कधी हाती न ये पारा;
तशी तू भासते पोरी ..

समाजाच्या भल्यासाठी-

आसवांचे सूर ओल्या पापण्या गातात आता
माझिया डोळ्यात आहे जागलेली रात आता

चांदणे आलेच नाही अंगणी माझ्या कधीही
अंगणाशी बोलतो मी चांदण्या शब्दात आता

कोणता कंदील लावू जिंकण्या काळोख येथे ?

टाळलेस तू मागे बघणे वळता वळता
ती नजरेची भेट राहिली घडता घडता

या मातीचा लळा असावा सूर्यालाही
हिरमुसला तो उदासवाणा ढळता ढळता

वेड विलक्षण बघ रात्रीचे काजव्यासही
नदीकिनारी सखी शोधतो जळता जळता

ही जगण्याची तालिम फुटकळ धडपड आहे
पडदा पडला, नाटक बसणे अवघड आहे

देहाचा डोलारा वरती दिसतो भक्कम
आतच आहे ती.....जी काही पडझड आहे

कोणी म्हणती जादू, कोणी काजळमाया

व्यर्थ जगणे !

व्यर्थ जगणे!... जोडण्याला पुण्य काही, पाप काही !
श्राध्द माझे घातले मी ठेवला ना व्याप काही !!

कोण माझे, कोण वैरी जाणते ना कैकवेळा....
केवड्याच्या सोबतीला भृंग काही साप काही !!