गझल

प्रेमभावना न रोखली कधी मनात मी
सावली तुला दिली नि राहिलो उन्हात मी

बांधला महाल मी तुला सुखात ठेवण्या
घर कधी करेन गे तुझ्याच काळजात मी?

साथ लाभता तुझी,कसे तरुण वाटते

गंधात दुनिया न्हाईल वा तो उरणार नाही
पर्वा फुलांना कोमेजलेल्या असणार नाही

माझी उजळणी भरपूर झाली असली तरीही
ईच्छीत उत्तर सहसा कधीही स्मरणार नाही

ठाऊक आहे वाटायचे सुख कैसे जगाला

अदृश्यच असतो क्रूस कधी
प्रेषित नसतो माणूस कधी

काही जखमा भरतात कुठे
खातात मुळासह ऊस कधी

मी तळमळतो, मी हरमळतो
ही कूस कधी, ती कूस कधी

आहेसच की माझ्यातच तू
अजिबात नको भेटूस कधी

जग जरी भलत्या नशेने चूर आहे
वेदना माझी मला मंजूर आहे

राखतो या चेहर्‍याला निर्विकारी
लपविण्या हृदयातले काहूर आहे

सांत्वनाचे बांध घालावे कितीही
वाहताहे आसवांचा पूर आहे

वीट आला जरी शिसार्‍यांचा
हात होतो पुढे भिकार्‍यांचा

होत नाहीत जे स्वतःचेही
कोण वाली अशा बिचार्‍यांचा

आज नसतील... काल होते ते
ठेव आदर्श त्या सितार्‍यांचा

राबती जीवने कुणासाठी

गुलाबी गाव होते, ताटवे चौफेर होते
जिथे मी पोचलो तेथे तुझे माहेर होते

मला पाहून विरघळतेस हे माहीत आहे
तसे आतून होते का जसे बाहेर होते?

मला डोळे मिटावे लागले ही बोच नाही

बेगडी तेजाळुनी अंधारतो मी शेवटी
जे जसे आहे तसे स्वीकारतो मी शेवटी

खूपदा परिपक्वतेने वावरावे लागते
येउनी आईपुढे उंडारतो मी शेवटी

अडगळीला फेकतो जागेपणी स्वप्ने जरी

मी प्रेम दे म्हणालो, 'देते' म्हणून गेली
जे जे मनात माझ्या, ते ते म्हणून गेली...

मी हे हृदय सखीच्या जेंव्हा पुढ्यात केले
ना बोलता खुणेने 'घेते' म्हणून गेली...