गझल

बघ तुला तुझे छळेल लाजणे हळूहळू
ऊन ही तसे बनेल चांदणे हळूहळू

गाळतेस तू मलाच टाळतेस बोलणे
मी तरी तुझे बनेन मागणे हळूहळू

आरसा नको बघूस तू मला बघून घे
झोप ही तुझी बनेल जागणे हळूहळू

सुख दु:खांनी भरलेला हा आहे खडतर रस्ता
जगण्याचा मार्ग म्हणावा की आहे अडसर रस्ता

ती एक भेट ही अपुली घडली असती का केंव्हा ?
शहरात तुझ्या अन् माझ्या नसता कुठला जर रस्ता

पापणीआड घाट स्वप्नांचा
गाव हा आटपाट स्वप्नांचा

आपली भेट मध्यरात्रीची
बोलबाला पहाटस्वप्नांचा

एकटी रात्र एकटा मीही
आणि रस्ता सुसाट स्वप्नांचा

बंध सोडून रात्र उलगडली

कोण ऐकतो, कोण समजतो? फुकाच अवघी तळमळ केवळ
झोप रात्रिची उडून जाते, होते पोटी जळजळ केवळ

मनास वाटे व्हावी क्रांती, राहु नये ही चळवळ केवळ
टीव्ही आणिक फेसबुकावर हाय उठवते खळबळ केवळ

पुसणारे नसताना कोणी अश्रू ढाळायचे कशाला
पतंग नसताना ज्योतीने जीवन जाळायचे कशाला

सावलीतले भास उशाशी नको नको ते चंद्र चांदणे
पोळुन निघतो चांदण्यात मी ऊनही टाळायचे कशाला

हवे हवे ते घडतच नाही, घडू नये ते घडून गेले
सावरले मी किती मनाला, जडू नये ते जडून गेले

नाईलाज तरी किती म्हणावा,सोशीक कणखर होण्याला
सांत्वनातले रुमाल सारे सडू नये ते सडून गेले

प्रेमाचा हा खेळच न्यारा
रक्ताचाही उडतो पारा

म्रुत्यू काही मागत नाही
जगण्यासाठी किती पसारा

एक ओळही समजत नाही
जीवन म्हणजे गूढ उतारा

गुदमरतो हा गंध फुलांचा
देना थोडा उधार वारा

फोडला कोणी घडा माहीत नाही...
मारला कोणी खडा माहीत नाही...

शांत पृथ्वीची कुणी ही आग केली...
टाकला कोणी सडा माहीत नाही...

चालणारी मी सरळ नाकापुढे या...
शब्दही मज 'वाकडा' माहीत नाही...