गझल

मैफील आज जमली , पण रंग नाहि भरला
नादात मी तिच्या तो कोठेतरी विसरला !

मी देवळात दमलो देवीस शोधताना
माता घरात दिसली दारात जीव हसला !

शोधीत कस्तुरीच्या गंधास दूर फिरलो -

धमन्यांत वाहते रक्त होऊनी पाणी..
अन् थिजलेली.. थकलेली माझी वाणी..!

मी तिथेच आहे, तेंव्हा जेथे होतो..
ही तुझीच झाली प्रगती केविलवाणी..!!

का थांबलीस तू तेंव्हा जाता जाता?

तुझे हेच डोळे, मला पाहताना, किती मोरपंखी, निळेशार होते,
कळ्या-पाकळ्यांचे, तुझ्या पापण्यांचे, किती जीवघेणे, तरी वार होते !

नभाच्या उराशी, निळ्या ओट्-पोटी , भिनू जात होता, जसा सांजवारा,

विसावा

येत आहे मला चूक समजून माझी !
मी पुन्हा वाट पाहीन बदलून माझी !

वेळ झाली; निघावेच लागेल आता
वाट पाही कुणी दूर ठरवून माझी!

तू पुढे हात आधीच केलास का हा...?

पायाचाही विचार व्हावा हेच कधी ना सुचले
मनाप्रमाणे चढवित गेलो, मजल्यांवरती मजले

तू, मी, माझे, तुझे, जाणले जन्म घेतल्यापासुन
आईच्या पोटात कधी हा भेद कुणी का शिकले?

स्वप्नामधली माझी आहे रिमझिमणारी
वा-यावरती झुलता झुलता दरवळणारी

पा-यासम ती चंचल आहे मी अनुभवले
मुक्त नदी ती बारा महिने खळखळणारी

पांघरले मी श्वास तिचे अन त्याच क्षणाला

का असे हे भेटती मज भेटणारे
षंढ निघती मर्द सारे भासणारे

काल ते ओकून ऐसी आग गेले
आज ते विझले निखारे पेटणारे

मी कसा विश्वास ठेवू या घडीचा
दूत शांतीचेच सूरा खुपसणारे

असे झाले तसे झाले रडू आले हसे झाले
जसे झाले तसे झाले व्यथांचेही ठसे झाले

उन्हाचे शाप सोसूनी सुखाची सावली आली
तुला चोरून बघताना मनाचे कवडसे झाले

वजाबाकी जमेची हीच आयुष्यातली बाजू