कसले माझे ? कुठले अपुले ? ते परकेच निघाले !
ज्यांनी धीर दिला , ते माझे कोण न जाणे होते ?
गझल
खूप झाले, हे व्यथांना रोजचे समजून घेणे
थांबवा, आता तरी हे पापण्या भिजवून घेणे
हे सुखाचे चांदणे का माझिया दारात आले?
बोललो दु:खास, आता मन जरा रिझवून घेणे
सरळ वाटेवर अचानक वळण हे मार्गात आले
सडे मुरवुनी आसवांचे, जमीनीतुनी वांझ बीजे खुडू लागले
निघाले जसे गाव शहराकडे, शेत ओसाड सारे रडू लागले
सुखातून दुःखे अशी भेटली की गतीरोधकाहून खड्डे बरे
कसे जगावे सुखात ह्याचे मला कळाले अता गमक
इथे तिथे शोधणे कशाला? लगेच गाठू चला नरक
खरोखरी छंदमुक्त जगणे सदैव जर का तुला हवे?
मनाबरोबर तरी अगोदर, हवेस जुळवायला यमक
पौर्णिमेला चांदणे देणे नकोसे वाटते
कोकिळालाही नवे गाणे नकोसे वाटते
देत गेले दैव, मी ही घेतले जे लाभले
आज का त्या यातना घेणे नकोसे वाटते?
कैकदा दोघे म्हणालो, "रोज भेटू या इथे"
रात्र पुन्हा परीकथा रंगवेल
मिटणाऱ्या डोळ्यांवर पांघरेल
तीच वेळ, तीच वाट.. कालचीच
सवयीने नजर जरा घुटमळेल
नजरेचा स्पर्श जरा नजरेला
लाजाळू पापणी अता मिटेल
आसपास अता सर्व सामसूम
गंधीत रात आहे, हातात हात आहे
ही कल्पना मनाला फसवून जात आहे
विरहात मी इथे अन स्वप्नात ती स्वतःच्या
मीही भरात आहे, तीही भरात आहे
दुनियेत येउनी या मोफत जगा कुणीही
लिहायचे ते लिहून टाकू इथे कुणाची फिकीर आहे?
कुणी न येथे हुजूर माझा न मी कुणाचा वजीर आहे
हवी कशाला पुढील जन्मातली तुझी गोड गोड वचने
क्षणावरी शंभरी उधळण्या मुळात कोणास धीर आहे?