गझल

अनोळखी होऊन जगावे... असे वाटते
स्वत:स विसरुन वेडे व्हावे, असे वाटते

गीत तुझे, ओठावर येणे शक्यच नाही
हृदयामध्ये... निवांत गावे असे वाटते

तुला स्वत:ची ओळख अजुनी पटली नाही

रिती पोकळी तशी दशा या आयुष्याची
उद्या वेगळी पुन्हा दिशा या आयुष्याची

इथे संपली पहाट, तेथे दुपार झाली
कुठे सांज अन कुठे निशा या आयुष्याची?

जरा लाभले म्हणे म्हणेतो दुरावलेही,

खूप दिवसांपासून एखाद्या उर्दू गझलेचा अनुवाद करावा, असे घोळत होते. 'हवी तशी' गझल मिळत नव्हती. 'जुस्तजू...' बाबत तो योग जुळून आला. आतापर्यंत इंग्रजीतून मराठीत गद्याचे अनुवाद केले आहेत. उर्दूतून मराठी हा पहिलाच प्रयत्न आहे. आनंद, अस्वस्थता, समाधान....अनुवाद करताना निर्माण झालेल्या या सुपरिचित भावनांचे संमेलन अजूनही मनात आहे. उत्तमतेला नेहमीच वाव असतो, या नम्र जाणिवेसह मूळ गझल व अनुवाद सादर करीत आहे.

विदूराच्या कुटीमध्ये सुखाने जेवला होता!
गडी होऊन नाथांच्या घरी तो राबला होता!

अता ह्या भग्न गाभार्‍यात नाही एकही मूर्ती
कुणाचा शाप येथे देवतांना भोवला होता?

प्रकृतीची साथ आहे जीवनाला हासताना
पण हसे होणार आहे श्वास माझा संपताना

बाप, आई, मित्र, भाऊ, बायको, हा देह, कविता
यातले नसणार कोणी जन्म इथला सोडताना

त्रस्त केले माणसांना मी हयातीभर स्वतःच्या

माजलेली चाल त्याची माकडेही चालती
माणसाची क्षूद्रवॄत्ती माकडेही जाणती

भासणारे भाबडे ते भांगडाही नाचती
रोज टोप्या सज्जनांना माकडे ही घालती

चोरदारी चोंबडे ते काकडाही जाळ्ती

पांघरूनी वेड वावरणे बरे की
भेटतो त्याला गुरू करणे बरे की

छप्परालाही अता सुचतात चेष्टा
याहुनी आकाश पांघरणे बरे की

नाटके निर्भीडतेची जीवघेणी
छान, नैसर्गीक चाचरणे बरे की!

हात मी तुझा हाती घ्यावा..जाता जाता
जन्म नवा तेव्हाच मिळावा..जाता जाता

सोबत घेतो तुझी नि माझी पत्रे काही
जरा तुझा सहवास घडावा..जाता जाता

एकवारही मागे तुज बघता ना यावे?