गझल

बरा वागतो जमेल तेंव्हा
खरे बोलतो जमेल तेंव्हा

हवे सर्व ते घरात आहे
तरी चोरतो जमेल तेंव्हा

असे चूक सर्वथा तरीही
तिला भेटतो जमेल तेंव्हा

मला माळ ओढणे जमेना
फुले वाहतो जमेल तेंव्हा

केवळ तुझी होऊन झंकारायचे

आहे ठरवले मी तुला भेटायचे
केवळ तुझी होऊन झंकारायचे

आधीच आहे वाट माझी हरवली
कोठून रस्ते वेगळे शोधायचे?

आयुष्य हाती यायचे नाही कधी

मागचे जाती पुढे मग खालचे येती वरी
आपली कोणीच आता ओळखे ना पायरी

झुंज होते वादळाशी पण कुठे ना बातमी
बातमी आता पर्‍यांची येतसे घरच्याघरी

मी भरावे कैक खड्डे रोज प्रेमाने तरी

का हवी असतात तेव्हा नेमकी रुसतात नाती?
का सुरू होतात तेव्हा स्वप्न दाखवतात नाती?

ते जिथे भेटायचे ती बाग ते विसरून गेले
गंध बेसावध क्षणी तेथील आठवतात नाती

आपले ते आपल्याला नेमके माहीत असते

ते पाखरू दिवाणे दिनरात गीत गाते
नेतील पंख तेथे घेऊन सूर जाते

ते एकटेच फिरते, ते बांधते न घरटे
ते गुंतते न कोठे, ते जोडते न नाते

दिसला कधी न त्याच्या चोचीत एक दाणा

यातूनच माझे दैव सदा घडलेले
जे रस्त्यावरती ओवाळुन पडलेले

सुखशय्येची का नीज मला भावेना?
हे कुठल्या वेश्येवरती मन जडलेले?

ही आयुष्याची गाडी लागत आहे
या वासाने अस्तित्वच भडभडलेले

मनामनामधे दडून राहिली अलिप्तता
मिठीत देह गोठले तरी उरी अलिप्तता!

मिठासदार चार अक्षरे वदून, अंतरी
कशी अभिन्न भावशून्य राहिली अलिप्तता?

धुमार पावसातही भिजून अंग कोरडे

धरू कसे बेबंद मनाला?
नकोच होते पंख मनाला!

इथे-तिथे फिरते, भरकटते
कसा नसे निर्बंध मनाला?

दिले तुझ्या प्राजक्तफुलांनी
नव्या ऋतूचे रंग मनाला

सळाळणा-या रात्रनागिणी,