गझल

आज पुन्हा तीच रात आठवली होती,
साभार तू परत स्वप्ने पाठवली होती....

कोसळल्या अवचित उल्का धडकल्या उरात,
कल्लोळ उसळला जेव्हा ती खूण समजली होती....

क्षणात गुलाबी जगती अंधार काळा दाटला,

माझ्याच आपल्यांना माझा विटाळ झाला,
गझलेतूनि मनाच्या मतला गहाळ झाला...

मी तोडली विचारांची लादलेली बंधने,
प्रत्येक विचार माझा एकटा अभाळ झाला...

निर्जीव भोवताली मी शोध घेतो मनांचा,

आज माझे मन सुखाला पाहिजे आहे म्हणे
चांगले काही बऱ्याला पाहिजे आहे म्हणे

मोल सांगावे किती हे माहिती आहे कुठे?
आज मी साऱ्या जगाला पाहिजे आहे म्हणे

चांदण्याच्या उत्सवाची पत्रिका आली मला

"म्हणून जगणे आले"-

जन्माला जगती आलो, म्हणून जगणे आले
मरणे ना अपुल्या हाती, म्हणून जगणे आले!

फुलले गुलाब भवती - काटेच टोचती मजला
वेदना खोलवर तरिही, जगण्याला जपणे आले!

त्या कुशीवरी वळून जागतात का कधी?
स्वप्न ज्यात मी नसेन, पाहतात का कधी?

का तुला तरी उगाच ऐकवायची कथा?
संकटाकडे उपाय मागतात का कधी?

या मनास भाकरी तुझ्यामुळे मिळायची

पहाड झाला चढून आता दरीत मारायची मुसंडी
हळूच "मेला" म्हणू नका, वाजवा नगारे, पिटा दवंडी

मधे मधे परवडेल तेव्हा जगायचाही प्रयत्न केला
मिळायच्या भूमिका कशाही, कधी जयद्रथ, कधी शिखंडी

सये, तुझ्या रूपाने, चांदव्याला झिजवावे,
धुंद पावसाला तुझ्या, पापण्यांत भिजवावे |

सये, तुझ्या केसांत, मोगर्‍याला गुंतवावे,
तुझ्या सुवासात त्याने, सारे गंध विसरावे |

देईल का मज कुणी दिलासा
साडेसातीत हवाहवासा

म्हणती साडेसातीमध्ये
फिरते घर अन् फिरतो वासा

नुसती तडफड साडेसाती
जळावाचूनी जैसा मासा

सहजासहजी होते गोची
उच्छ्‌वासांचा होई उसासा