गझल

...................................
दुःख गोठलेले मी... !
...................................

दुःख गोठलेले मी; ओघळायचो नाही !
अन् कधी कुणालाही मी कळायचो नाही !

ही स्वानुभवावर आधारित गझल आहे, जरी विडंबनात्मक वाटली तरी!
खरोखरच हडपसरातला कचरा डेपो (नाक दाबून) पाहण्यासारखा आहे :)
==================================

फुलांना दंश काट्यांचे हवे होते
गुलाबी भावनांना हे हवे होते.....१.

जराशी पालवी फुटली असावी तो
कुणाला रोपटे सारे हवे होते !.....२.

कधी बुलबुल रडावी, नी कधी माळी !

मी शशीची कोर व्हावे
मुक्त रानी मोर व्हावे

खूप उंडारून झाले
की स्वतःचा दोर व्हावे

कोण लावे नाव मागे?
मीच अल्लड पोर व्हावे

जाग आली, स्वप्न होते
'बेमुरव्वतखोर व्हावे'

माणसे चरली मनावर

उपकाराचे तुझ्या जीवना कर्ज जुने सांभाळत आले
चुकवाया मी तुझी तारणे, किती बंधने पाळत आले

किती टाळले तरिही त्यांना माझ्यावाचुन थारा नव्हता
तुझे भास सावलीसारखे पायांशी घोटाळत आले

कशाला तुझे व्हायचे कोण जाणे
किती गोजिरे व्हायचे कोण जाणे

'नकोसे न होणे' जगाने शिकवले
'हवेसे' कसे व्हायचे कोण जाणे

कधीचा मला रोग हा मीपणाचा
कधी मी बरे व्हायचे कोण जाणे

शह-प्रतिशह माझ्याच मनाचे, वजीर मी अन् मीच मोहरा
अविरत दिसतो जुन्या दर्पणी मलाच माझा नवा चेहरा

खोल विवर मन, गूढ विलक्षण, अथांग गहिरे, ठाव न लागे
शांत नदीच्या पात्रामधला गहन, अनाकलनीय भोवरा

स्वप्नांच्या दुनियेत सहज मी वावरतो
आणि खर्‍या दुनियेत यायला घाबरतो...

अपयश येते तेव्हा होतो आनंदी!
नित्य यशांचे मार्गच का मी ठोकरतो?...

कधीचाच मी गमावला माझा चेहरा