गझल

आसवांच्या साखळ्या ओवायला मी मोकळा
भावनांना मोकळे सोडायला मी मोकळा

स्वैर शब्दांनी मने उध्वस्त केली केवढी
वादळाशी वारसा जोडायला मी मोकळा

चेहर्‍याने झाकल्या कित्येक नाती जोडली

हवे मधे किती छान गारवा होता
मना मधे किती शांत पारवा होता !.....१.

पळो पळी कशी सारखी मजा येते
तसा विस्तव नी आत गारवा होता !.....२.

कसे मला भिजवतात गार हे वारे !

तू जीवनात नाही आता कळून गेले.
वरदान आसवांचे मजला मिळून गेले.

दिसती नभात काही घन कृष्ण पावसाचे,
हे नेत्र वर्षले अन् ते घन निघून गेले!

शोधीत तेच धागे फिरतो अजून मीही...
ते बंध रेशमांचे सारे तुटून गेले.

आता किती मी आणि उजळू तुझ्या स्मृतींना...
साठ्यांत शून्य आता आठव उरून गेले.

बाहेर काढल्या मी त्या तुझ्या भेटवस्तू,
जे हरविले ह्रदय माझे, सापडून गेले!

झोप अशी आली त्या शीत उष:काली,
नयनांतिल दवबिंदू ओसरून गेले!

बाकी पुढ्यात आता अज्ञात पायवाटा
ते विश्व तुझे-माझे मागे सरून गेले.

कुठे तरी काही तरी जळत होते
मना मधे काही तरी सलत होते.....१.

नवी नवी नावे मला दिली त्यानीं
कधी मलम, ज़ख्म़ जुनी , हसत होते !.....२.

जरा कुठे बागे मधे बहर आला !

मला समजायचे केव्हा तुझा मी कोण आहे ते?
कधी समजायचे की नेमका मी कोण आहे ते?

स्वतःच्या वर्णनांमध्ये हयाती चालल्या तुमच्या
कुणी सांगाल का यारो मला मी कोण आहे ते?

एकंदरीत तीही कंटाळलीच आता
अन वाटते मलाही व्हावे कवीच आता

माझा न एक दमडा, ना नाइलाज माझा
नाही तिथे कशाला बोला उगीच आता?

हेही करून झाले, तेही करून झाले
मी कोण नेमका ते सांगा तुम्हीच आता

जरा कुठे सरावलो स्वत:त मी रमायला
लगेच पोचला तुझा सुगंध घमघमायला

कसे जगायचे कळून काय फ़ायदा अता
सबंध जन्म लागला शहाणपण जमायला

दिमाख फ़क्त दाखवून विरघळून संपलो
जसा विड्यास लावतात वर्ख चमचमायला

त्याने जे जे सांगितले ते करून झाले
वार्‍याशी लावून शर्यती फिरून झाले

ज्यांनी माझी साथ दिली ते परके होते
झाले तितके विरोध सारे घरून झाले

माघारीचे पाउल पहिले कुणि उचलावे ?