गझल

जशी रात्र झाली, तुझी याद आली
तुझी याद आली, तुझी याद आली

लयीच्या विना हे सुने शब्द माझे
जरा बांध चाली..तुझी याद आली

इथे ऐकतो मी तुझी श्वासमाला
हवा दूत झाली..तुझी याद आली

जगण्यास मंत्र व्हावा माझेच गान आता
अन् पावलास यावे रस्त्यात भान आता

सत्यास लाटले या लाचार पंडितांनी
लपले कुठे सुखाने संतप्त ज्ञान आता ?

तलवार वा सुऱ्याने मज मारता कशाला ?

कसाही का..! दिला होता सहारा वाहण्यासाठी
प्रवाहाला कसे सोडू किनारा गाठण्यासाठी?

अता पाऊस हक्काचा कुठेही पाडता येतो
अता लांडोरही मागे पिसारा नाचण्यासाठी

मला झाले कळेनासे तुझे संदेश डोळ्यांचे

सोसायचे किती? अंत नाही..आकार नाही,
चालायचे किती? आयुष्यही फार नाही...

माझ्याच रेशमाचे फास माझ्या गळ्याशी,
सापळ्यांमधून कोणी वाचणार नाही...

उगाच रानटी किड्यांनो पालवी खाऊ नका,

===================
"एवढे फिरून सांग काय तू कमावले?"
थांबताच मी, मला विचारतात पावले

चाललो धरून दाट सावली मनातली,
मी मला उन्हात ना कधीच आजमावले..

मी फुलायची मिजास बाळगू तरी कशी?

जीवनाच्यासारखा तूही लळा लावू नको
जीवनी येऊ नको, आलीस तर जाऊ नको

देव ज्याचे नाव तो देवत्व कोठे पाळतो?
माणसा माणूसकीची बंधने पाळू नको

जन्म घेताना प्रवेशाच्या अटी ऐकून घे

एकेक स्वप्न मातीतुन उगवत जाते
मी आठवणींचे वावर तुडवत जाते

तू समोर येता गीत नवे रुणझुणते,
शब्दांत तुझ्या स्पर्शांना रुजवत जाते

टाके कधि तुटती, कुठे निसटतो धागा,

कधी करावी सकाळ हा कारभार सुर्याकडे नसावा
दिलाच चंद्रास हक्क तो तर प्रकाश चंद्राकडे नसावा

अरुंद वाटेवरून गाडी पुढे पुढे रेट जीवनाची
अजातशत्रू बनायचा राजमार्ग दैवाकडे नसावा