गझल

फुका का हसावे उगा का हसावे
असे हे हसू पुन्हा का हसावे ..

जमिनीत रोवून आभाळात जावे
पाण्यात न्हावुन पुन्हा का रुसावे

चिखलात कमळ फुलवित आहे
आपलीच भ्रांत पुन्हा का पुसावे

नको फिरून बोलणे नकोच आज भेटणे

नको फिरून बोलणे नकोच आज भेटणे
नकोच तेच लाजणे नकोच दूर सारणे

इथे तुझ्याविना झुरून गप्प राहती फुले

मी मोरपीस व्हावे
गालावरी फिरावे,

मी एक फूल व्हावे
केसात नित रहावे,

मी एक झुळुक व्हावे
पदरास झुळझुळावे,

मी एक बोट व्हावे
दातामध्ये रुतावे,

काही जरी मि व्हावे
मजसाठि तू असावे !

त्याला माझे मोहरणे रुचलेच नसावे
त्याचे माझे बंध कधी जुळलेच नसावे

शब्दांचे हे गाव पोरके, केविलवाणे,
भावार्थाचे बीज इथे रुजलेच नसावे

भासांनी सावल्या जपाव्या, तसली नाती,

लोचट आशा, नेक निराशा, एक उसासा, जीवन
ही अभिलाषा, ती अभिलाषा, हाच दिलासा जीवन

वाट जशी मी काढत होतो मुक्त, मनस्वी होण्या
त्याच गतीने धावत होते टाकत फासा जीवन

काय होता निरोप वार्‍यावर?
पान हलते अजून झाडावर...

शब्द साधा किती खुलून दिसे
अर्थ थोडा वयात आल्यावर

पाखरांचा बघा रुबाब जरा
नभ जणू तोलतात पंखावर!

का तुलाही निघून यावेसे -

आयुष्य खूप गेले, आता जगेन म्हणतो
आडून आसवांच्या थोडा हसेन म्हणतो

शर काळजातला हा मी काढणार नाही
जे जे दिलेस तू ते सारे जपेन म्हणतो

सारेच श्वास नाही मी उधळले जगी या

काय सुनसान पोकळी आहे
की मनालाच काजळी आहे?

कालची भांडणे बरी होती
शांतता आज वादळी आहे

वादळे मीच आणतो आहे
त्यात माझीच पाकळी आहे

'जिंकणे, हारल्याविना काही'
कल्पना खूप आगळी आहे