गझल

                            मी फुलांची रास झालो

                            मी फुलांची रास झालो,
                            श्रावणाचा मास झालो.

                           पाहुनी ’मधमस्त’ भृंगा,
                            यौवनाची आस झालो

                            जाहलो कंटाळवाणा
                          -बौद्धीकाचा तास झालो.

                           ने सवे वाऱ्या मला तू,
                          -मृत्तिकेचा वास झालो.

                           ऐकता दु:खे तुझी मी,

पंखांचा अंदाज शेवटी खरा निघाला!
वाटत होते अंबर जे; पिंजरा निघाला!

हे शहरच आता दिसते पैशात पूर्ण मुरलेले

जगणे म्हणजे अवघड चळवळ
जीवनभरची तडफड तळमळ

...त्याचीच ओढा री पुन्हा!!

...जिथल्या तिथेच सारे !

गंध इथले वेगळे पण श्वास माझा तोच आहे
ती जिवाची तल्खली अन कोंडमारा तोच आह

ते कधी येणार नव्हते ही मला होतीच खात्री
मी सुरू केला अखेरी खेळ माझा एकपात्री

ठेवतो आहे स्वतःच्या जो घराचे नाव 'आई'
भोगले दारिद्र्य त्याची आश्रमला जन्मदात्री

आजही लोकात जेथे जात धर्माहून भांडण,
गाव ते बघुनी परतला फक्त वेशीतून यात्री

त्याच संस्था फक्त येथे सारख्या वादात दिसती,
लावती उद्घाटनाला हे जिथे नेतेच कात्री

चांदणे खांदेकरी अन् लाजरी पडद्यात स्वप्ने,
ही अशी येते निजेची पालखी दररोज रात्री

दशरथ नामदेव दोरके
सर्वे नं. ८, यशवंतनगर
येरवडा, पुणे ६
भ्रमणध्वनी ९३७११६९९७३