गझल

अता रात्र नाही गंधाळलेली..
उरी चंद्रकोरी कवटाळलेली..

तरीही बहर निशिगंधास येतो
नजर मात्र त्याची ओशाळलेली..

सखे शब्द होते कविता सहेली
अता फक्त पाने चुरगाळलेली..

पुन्हा एकटा मी उरतो किनारी
पुन्हा लाट येते फ़ेसाळलेली..

जरा थांब मरणा सोबत तुझ्या घे
मला जिंदगीही कंटाळलेली..

किती जाळण्याची केलीत घाई
तरी राख मागे रेंगाळलेली..!

–--   अभिजीत दाते

कुंद या हवेत दाटलाय गारवा..
मज तरी असा कुठे हवाय गारवा ?

कवितेमधून माझ्या येतो सुवास माझा !
एकेक शब्द आहे हा खास, खास माझा !

माझ्या कथे-व्यथेची जावी बनून गाथा...
इतकीच आस माझी, इतकाच ध्यास माझा !

डोळे मिटून सारे पाहून घेतले मी...!

रोजचा छळवाद आता टाळतो
मी तुझी ती याद आता टाळतो

पाहिजे आहे मनाला शांतता

तुला पाहिले, भान हरपले, तुझ्यामुळे

मीपण माझे विरून गेले, तुझ्यामुळे

जे जे केले होते दावे....
खोटे ठरले सर्व पुरावे...

गोड गळ्यांनी टाळ कुटा अन;
बेसुर्‍यांनीच गीत म्हणावे.

दिवसा ढवळ्या सक्त पहारा;
रात्रीला मोकाट फिरावे.

बोल जराशी तू प्रेमाने;
सहज येतील जवळ दुरावे.

ताज महल मी आज बांधतो;
आधी तू मुमताज बनावे.

सांग नशिबा मला एवढे;
फुकट तुला मी का पोसावे.

शब्द ठेचाळतो...

"खेळी"

गंध नाही फुलांस आता रे
संग नाही कुणास आता रे