गझल

पाठीस बाळ आहे, शोधायचा कशाला?
जेवून तृप्त का हो शोधाल पाकशाला...

नाभीतली सुगंधी कस्तूरिच्या मृगाची,
त्यालाच ठाव नाही, पंकात मग्न झाला...

पाठीवरी पिसारा, मोरास जाणवेना,
पाया कुरूप पाही आणून आसवाला...

दौहित्र श्राद्ध घाली, स्वर्गात पोचवीतो,
पुत्राविना कसा रे हा जन्म फोल झाला...

छावा चुकून आला झुंडीत कोकरांच्या,
त्यांच्यासवे चरावा का व्यर्थ झाडपाला...

स्वाधीन शक्ति वाया, लेखून क्षुद्र कोणी,
धावे पराश्रयाला, हा बुद्धिभेद झाला...

गीतार्थ सांगताहे, मी एक ब्रह्म आहे,

एवढीशी काच आहे आरसा
केवढा पण जाच आहे आरसा

मानवाच्या जीवनाला, काय दैवा, शाप आहे?
तो कुणाचा पुत्र आहे वा कुणाचा बाप आहे...

अन्नवस्त्राची शिदोरी पोसते आहे तनूला,
तेवढ्याने होत नाही, भावनांचा व्याप आहे...

कोणत्या नाजूक वेळी तोकड्या शक्तीस याच्या,
धीर देण्या माउलीचा हात देतो थाप आहे...

आपल्या पाठी उभा आहे पिता या भावनेने,
हिंमतीचा जोर येतो, शत्रुची का टाप आहे...

खुंटल्या यत्नास जेंव्हा मार्ग दावाया कुणाच्या
युक्तिचा आधार लाभे, आदराची छाप आहे...

साथ देण्या भावनांना, जाणुनी त्या पातळीने,
जीव लावी हेच मोठे सख्यभावा माप आहे...

ऊन्ह तापे रे दुपारी, चालणे टाळायचे का,
फूल कोमेजून गेले, ते तरी माळायचे का?

धान्य कोठारात नासे, पोखरूनी कीड लागे,
हाय, पैसा वाचवाया जोंधळे चाळायचे का?

वाघबच्चा अंगणी ये, वाट त्याला सापडेना,
जीव लावाया दयेने पोसुनी पाळायचे का?

चूल पेटेना कशीही, लाकडे ओली म्हणूनी,
चंदनाचे खोड आहे कोरडे, जाळायचे का?

कोण मोठा धाकटा रे, शिक्षणाने वा पदाने,
मोल पैशाने करूनी माणसा टाळायचे का?

लौकिकाचा मोह वेडा, या जगाला जिंकण्याचा,
दैव नाही साथ द्याया, खंगुनी वाळायचे का?

देव भावाचा भुकेला, त्यास प्रेमाने भजावे,

काफ़ियाव्यतिरिक्त या ग़ज़लेत आद्ययमक (प्रत्येक शेराच्या पहिल्या दोन अक्षरांचे यमक) जुळले आहे!

हाय, कसा विश्वास हरवला
समर्पणाचा ध्यास हरवला ।

तुझ्यासंगती दरवळलेला
उरातला तो श्वास हरवला ।

कारणे होती तशी जागायला
चांदण्या मज यायच्या भेटायला

बाजाराचा ओसरला भर
उजाडले, पदराला सावर