गझल

माझिया सोबत कुणी उरणार नाही
मन पुढे माझे कधी हसणार नाही

कोणता आहे ऋतू त

प्रेम दिल्याने प्रेमच मिळते
बहुतेकांना उशिरा कळते

थोडाच वेळ होतो, मी थांबलो तिथे, पण-
त्या रुक्ष मैफिलीचा बदलून नूर आलो

आशयाच्या पार दिसले
मज गझलचे दार दिसले

पार गर्तेच्या तळाशी
शेकडो आधार दिसले

कावळे घाटावरी...

ठरवले मनाचे न ऐकायचे
            कधीही कुठेही न गुंतायचे

शब्द हल्ली सारखे छळतात मजला
आणि ओळी चार मग  सुचतात मजला

विश्व सारे मोकळे जोडीत जातो,
बंध माझे मी असे तोडीत जातो