गझल

रक्तातल्या रसांनो

रोज रोज मज हवेत भास का तुझे
सांग ना तरंगतात श्वास का तुझे?

बोललो कुठे? अनंत काळ लोटला
अजूनही कणाकणात भास का तुझे

सांग काय माखलेस पाकळीत तू
जाळती मरंदही फुलास का तुझे

येउनी समोर आज मौन तू जरी
बोलतात शब्द-शब्द श्वास का तुझे

लावता सुगंध तूच घेरतो मला
गंधही दिलेस अत्तरास का तुझे

ओढतो मिठीत लाज-लाज वाटते
कल्पनेतही खट्याळ भास का तुझे

र॑ग अपुले मिसळले नाही..

आभास होत मजला आवाज येत होता
जो तो खुल्या दिलाने मज दोष देत होता

उशीर झाला तेव्हा कळले उशीर झालेला आहे

 तो घाव हृदयातला,नाही दुखावणारा
थोडाच त्रासणारा,भलता लुभावणारा.

नवरे

न्हाऊनि येता अशी,ती केस झटके रेशमी.
बदलती वारे अचानक "मतलबी" बेमौसमी..

गोड होती फार म्हणुनि काल कौटाळिलि जीला.
फेकली रद्दीमध्ये मी कालची ती बातमी..

चालुनी गेलो कुठे मी..लागला चकवा असा.
पावलांचा हाय माझ्या..काढतो रे माग मी..

वेदनांची रांग मोठी पाहिली मी अंगणी
पाळणारा कोण ऐसा भेटतो का नेहमी?

मी चितेवरि पेटताना,दु:ख रडले फार माझे.
हासले देताच त्याला पुनः भेटण्याची हमी..

------- योगेश जोशी.