अता मी ऐकतो... तेव्हा जरा झंकारलो होतो
तसा झंकारतानाही कधी झंकारलो नाही!
माझिया सवेच मी बोलते कधी कधी
बोलण्यातही तुला ऐकते कधी कधी
आरश्यात शोधते मी तुझाच चेहरा
हासते कधी कधी लाजते कधी कधी
टाळुनी तुला जरी दूर दूर चालले
सावली तुझी मला भेटते कधी कधी
मागते न मी तुला तारका नभातल्या
आपुलेच श्वास मी मागते कधी कधी
कोणत्याच अंगणी मी न वेचली फुले
अंतरात मी तुला वेचते कधी कधी
एकटेपणातही स्पर्श जाणवे तुझा
आसपास मी तुला पाहते कधी कधी
जागते अजूनही चांदणे मिठीतले
रात्र आपुली अशी रंगते कधी कधी
जाहलो मी का असा?
सांग ना रे राजसा
जगास काय! ते करीलही मुलाहिजा
मना, सुनावशील तू खरी मला सजा!
जमायचे न एक हातचेच राखणे
(जमायच्या तशा मला कठीण बेरजा!)
किती किती जपून मी स्मरायचो तुला!
तरी सुगंध सारखे करायचे इजा!
जिथतिथे सुसज्ज स्वागतास वादळे
कशी चुकेल वाट? साथ द्यावया विजा!
किती स्वतःस जाळशील कापरापरी?
सुवास का निमूट व्हायचा कधी वजा!
अनोळखीच वाटतात सर्व चेहरे
जरा जपून आपल्या घरात जात जा!
काळजाला पिसू नये कोणी
कुशल इतके पुसू नये कोणी
जीव घ्यावा खुशाल प्रेमाने
बोचकारू, डसू नये कोणी
कुंतलांशी असे न खेळावे
मग स्वत:शी हसू नये कोणी
ओठ नाजुक बरे, न दुमडावे
वर अबोला कसू नये कोणी
दे जरा मोकळीक अर्थाला
शब्द इतके कसू नये कोणी !
कोण समजूत घालणार अता?
(एवढेही रुसू नये कोणी)
सूर्य पाण्यामधे पहावा पण
काजव्यांना फसू नये कोणी
ओळखीचे असून गाव कसे
ओळखीचे दिसू नये कोणी?
मी नसावे तुझ्यासवे जेव्हा
मी असावे, असू नये कोणी
पेटली ह्रदयात होळी आजही
घेरुनी आली उदासी आजही
तुझा पहिला स्पर्श
सांगून गेला बरचं काही
पहिलं चुंबन आठवतो
आणी कळत तुझ्याशिवाय
माझ्या जिवनाला अर्थ नाही.
अर्थासाठी दूरदेशी आलो
पण आज मला कळते मी
माझ्यापासून हिरावलो
प्रत्येकतक्षणी तुझी आठवण
तुझे नशिले डोळे
मनाशीच हसतो
आणी मग हसतात मला
ईथले गोरेकाळ
क्षण एक वाटते
या अर्थाला काही अर्थ नाही
पण...........आठवतात ते दिवस
आणी मीच समजावतो मनाला
अर्थाविणा जिवनाला अर्थ नाही
तु पुन्हा कधी न आसवे गाळावीस
पुन्हा एकदा फुले माळावीस
दिली घेतली वचने पाळावीस