सुरेश भटांची गझल

तू दिलेले दान मी स्वीकारले कोठे?
एवढेही मी मनाला मारले कोठे?

राहिले रे अजून श्वास किती
जीवना,ही तुझी मिजास किती

पुन्हा स्मशानी घडायचे ते घडून गेले
चितेवरी लोक जे नको ते रडून गेले

रुणझुणत राहिलो! किणकिणत राहिलो!
जन्मभर मी तुला 'ये' म्हणत राहिलो!

कळे न काय कळे एवढे कळून मला
जगून मीच असा घेतसे छळून मला

हेही असेच होते, तेही तसेच होते
आपापल्या ठिकाणी सारे ससेच होते!

जिवंत कोण? कुणालाच बातमी नाही
दिसे हरेक तरी.. सावली हमी नाही

उगिच बोलायचे, उगिच हासायचे
उगिच कैसेतरी दिवस काढायचे