रंजकी जब...

छान. एकमेकांच्या दुःखाबाबत बातचित सुरू झाली आणि हळूहळू साऱ्या औपचारिकत गळून पडल्या, असा एक अर्थ आहे. तर दुसरा अर्थ असाही होऊ शकतो - भांडणाला सुरवात झाली तशी हळूहळू सगळी शालीनता विसरली गेली. ;) चुभूदेघे. मराठीतला  अगदी असाच शेर सध्या आठवत नाही.

केदार,
असा शेर वाचल्याचे किंवा ऐकल्याचे स्मरत नाही, पण मूळ उर्दू शेर वाचून काही ओळी सुचल्या..(मतला म्हणा हवा तर)..त्या अश्या
               
        व्यथा-वेदना वाटूनी घेता नकळत जवळी आलीस ग.
       आधी ’आपण’, नंतर ’तुम्ही’, तदनंतर ’तू’ झालीस ग.

                        -मानस६

कवीला पहिला अर्थ अभिप्रेत असेलही, असावाच. पण ते एवढे महत्त्वाचे नाही आणि केवळ कवीला त्याला अभिप्रेत असलेला अर्थच खरा अर्थ नाही, असे मला वाटते.



'गुफ्तगू'चा मुद्दा योग्य वाटतो.  पण भांडणाला सुरुवात 'गुफ्तगू' ने झाली असावी.  हळूहळू त्याचे पर्यवसान भांडणात झाले, असेही म्हणता येईल. ;)

रंज की जब गुफ्तगू होने लगी... ही गजल ऐकली होतीच. आता 'नवे ले़़ख' या सदरातून हा विषय अचानक समोर आला. दोन चार दिवस रंजच डोक्यात होती.. याच अनुरोधाने काही बरे वाईट लिहिले आहे... मनमोकळे अभिप्राय, सुचना, सुधारणा  अपेक्षित...
रंज की जब गुफ्तगू होने लगी.. मराठी अविष्करण.
सरले अंतर, वाढे जवळीक जराजराशी
तुझ्या वेदना जेव्हा धरल्या मीच उराशी
'आपण', 'तुम्ही'’न कळताना झाले 'तू', 'मी'’
दुःखाच्या गुजगोष्टी होता परस्परांशी
उपचाराची हवी कशाला हातमिळवणी
भेटू तेव्हा धरेन तुजला मी हृदयाशी
वणवा होउन अता न जळते दुःख रातीला
तेवत असते दिव्यासारखे मंद उशाशी
ओठांवरती ओठ टेकता क्षणात कळते
कसे बोलते मुक्यामुक्याने सुख सुखाशी
--अविनाश ओगले

आपणाचे तुम्ही आणि तुम्हीचे तू जाहले
जवळ येता दु:ख मनचे प्रेम हेतू वाहले
आजवर घेउन खपल्या नी व्रणांनी बांधले
भेट होता जखम ओली होत सेतू वाहले
दुरी होती तोवरी अभिमान होता जो फुका
मीलनाची वेळ येता मी मी तू तू वाहले
पाहुनी भ्रमरास उमले फूल आवेगामधे
त्याच आवेगात त्याचे लाख तंतू वाहले