मरणानंतर

धन्यवाद, अजयजी.

बेफिकीरजी,
प्रतिसादाबद्द्ल धन्यवाद,

मी मेलो आहे, सरणावर आहे, मला फुले वाहिली आहेत.(आयुष्यभर कोणी फुलही दिले नाही, आता हारावर हार.)
मेल्यानंतर अंगावरील बंधने तोडतात, काढतात. जसे: गळ्यातील, कमरेचे, हातातील, बोटातील इ. मुक्त होणार्‍या आत्म्याचे अडथळे दूर करणे, हाच उद्देश असावा.( मनातले कधी मोकळेपणाने उपभोगता आले नाही, निदान आता तरी सारे निर्बंध तोडता येतात का बघू या.)
मी मडके घेऊन त्रिवार प्रदक्षिणा घालतो आहे, प्रत्येक फेरीनंतर मडक्याला भोक पाडले जात आहे. (साधारणपणे जवळ्चेच जखमा करतात.)
तिरडी आत नेताना अंगठ्याने स्पर्शलेला अश्म(दगड) आता आत्म्याचे निवासस्थान आहे. इथे खापराला कींमत नाही. (काही काळ का होईना मी कठोर झालो आहे.)
मेल्यावर प्रत्येकवेळी कावळा होणे मला आवडत नाही. (शाकाहारी माणसाच्या पिंडाला मांसाहारी कावळ्याने शिवणे जरा विचित्र वाटते.) अलामतीत चूक झाली. .
स्पष्टपणे मांडणे शक्य झाले नाही.
क्शमस्व

कोणास दुखावणे हा उद्देश नाही.
काही रिवाज खटकतात आणि ते माझे मत आहे. चूक भुल द्यावी घ्यावी.