जिंदगानी

जात गेलो, जायचे होते न होते
ज्या ठिकाणी नेत गेली जिंदगानी

ही सुरू होणार की होणार नाही?
एवढ्या शंकेत गेली जिंदगानी

सागराचा काठ माझी जिंदगानी
रेत आली, रेत गेली, जिंदगानी   हे ही छान.
आणखी एक : रेतीला खरी भीती सागराचीच असते. सागराच्या लाटेबरोबर रेती येते-जाते. रेतीने लोक काठावर घरे बनवितात. पण एकाच लाटेने ती उद्ध्वस्त होतात. आपले जीवन म्हणजे रेतीप्रमाणे ही उपमा सुंदर.
रेत आली, रेत गेली, जिंदगानी
कलोअ चूभूद्याघ्या

मस्त आहे गझल.
सेवेत, हेलकावे, बेत हे शेर  फारच आवडले.
मलाही  एक शेर सुचलाय-
"ना  किनारा, ना तळाला गाठले मी,
शेवटी  नावेत  गेली  जिंदगानी...

'नजरेत' वर सुचते आहे, पण त्यात दम नाही. (लेत-कठीणच.)
पण अजून एक शेर सुचलाय-
"हास थोडे साजणी तू, ओळखीचे--
पाळुया संकेत.... गेली जिंदगानी !!"         किंवा,
"ठेवले मागे जरासे शब्द माझे,
पाळूनी संकेत, गेली  जिंदगानी..."
(अर्थात माझे हे शेर ठिगळासारखे आहेत, असे अनेक करता येतील. मूळ रचनाच उत्कृष्ट आहे.
जे उत्फूर्त तेच अस्सल असते, याची नम्र जाणीव आहे...)

आमचे मन आमचा  सम्राट आहे

आमची सेवेत गेली जिंदगानी



हा शेर आवडला




बर्‍याच कल्पना परत परत आलेल्या आहेत त्यामुळे गझलेच्या बांधणीनुसार प्रतिसाद देतो आहे. मूळ कल्पनांनुसार नव्हे. सुरेशभटांचे काही शेर आठवले -
मनासारखे जगावयाचे किती किती खास बेत होते..
पडताळा -
...
ज्या ठिकाणी नेत गेली जिंदगानी
...
मी करावे बेत, गेली जिंदगानी

बाकी राम, कळसा, प्रीत, आशा हे शेर नसते तर बरे झाले असते.