ती ध्वनिफीत

एका ध्वनिफीतीबाबत आपल्याला सांगायचे होते.
१९९६ साली 'क्षितिज' या नावाची ध्वनिफीत प्रकाशित करण्यात आली. समीर दाते व दीपाली सोमैय्या यांचे आवाज होते. रवी दाते यांचे संगीत होते. शांता शेळके यांच्या हस्ते प्रकाशित झालेल्या ध्वनिफितीत डॉ.श्रीराम लागू यांचे प्रास्ताविक निवेदन होते. हिमांशू कुलकर्णी यांच्या रचनांची ही ध्वनिफीत गझल संग्रह म्हणून बाजारात आली होती.
उत्सुकतेपोटी मी ती विकत घेतली आणि ऐकली तेव्हा लक्षात आले की, या ध्वनिफितीत गझला नाहीत. आहेत त्या गझलसदृश वृत्तबध्द रचना. रदीफ-काफिया-अलामत..कोणताही नियम पाळलेला नव्हता.
संगीत, आवाज आणि त्या द्विपदीतील अर्थ या दृष्टीने त्या रचना गुणगुणण्यासारख्या होत्या.
श्री.दाते यांनी यापूर्वी 'अंतरंग' ही भटांच्या गझलांची दर्जेदार ध्वनिफीत केली होती. सुरेश वाडकर गायक होते.
मला प्रश्न पडला- रचना गुणगुणण्यासारख्या असल्या तरीही दाते यांच्यासारख्या जाणकारांकडून ही अशी ध्वनिफीत केली जावी?
त्यावेळी एका गझलकारांकडे जायचा योग आला. त्यांना या फितीबाबत विचारल्यावर ते म्हणाले, ही ध्वनिफीत माझ्याकडेही आहे. त्यात गझला खासच नाहीत. पण आपण आता याबाबत काय करणार?

ध्वनिफितीतील काही मासलेवाईक 'मतले' व 'शेर' असे:
१.तोडून पाश सारे मी आज दूर आलो
मी सावलीहि माझी विसरून दूर आलो

येवो खुशाल आता तूफान सागरात
सोडून मी किनारा केव्हाच दूर आलो

२. क्षितिजावरी थांबेन मी, तू हाक मजला दे जरा
वा-यातुनी, लाटांतुनी.. तू हाक मजला दे जरा

३.फुलल्या कळ्या कळेच्या, अश्रू खजील झाले
वणव्यात वेदनांच्या हासू जळून गेले

काळाच्या उदरात ती ध्वनिफीत आता कुठल्याकुठे गायब झाली आहे.